2 juni 2006 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Ik ben zó moe dat ik niet eens meer weet waarover ik moet schrijven. Al dagenlang pieker ik erover. Ik heb genoeg stof om over te schrijven, daar niet van. De droom waarin Rita Verdonk mij per se in haar campagneteam wilde, of iets over de boze buien van mijn prinsje. Maar dat is niet de bedoeling. Deze column gaat over oudere moeders. Of oudere vaders. Of de kinderen van oudere ouders.
Er moet geschreven worden over een kind krijgen op de leeftijd dat je geen puf meer hebt om drie keer per week uit dansen te gaan. Vertwijfeld kijk ik in de trein mijn mede-reizigers aan. Weten jullie waar ik over moet schrijven?
Ik dacht: ik ga schrijven over beroemde oudere moeders. Maar ik kwam niet verder dan Madonna, de moeder van alle oudere moeders. Er moeten er meer zijn en die ga ik allemaal vinden. Dat was mijn rotsvaste overtuiging.
Maar toen bleek dat ik eerst andere dingen moest doen. Dingen met communicatie, en teksten met deadlines die weer tot stress leiden. En er waren een heleboel mensen die iets hadden gemaild en op mijn antwoord zaten te wachten. De telefoon durfde ik al bijna niet meer op te nemen. Je weet maar nooit hoeveel werk dat weer oplevert. In mijn vorige column had ik mij voorgenomen niet meer aan schuldgevoelens te doen, maar dat is toch niet zo makkelijk.
Daar ging mijn leuke stukje over beroemde oudere ouders. Onderzoek gestopt wegens geen tijd.
Toen belde er een omroep. Of ik mee wilde doen aan een programma over moeders en dochters. Dat leek mij een heel erg slecht idee. Mijn moeder vond het enig en was er helemaal klaar voor. Je zou het niet zeggen als je mijn stukjes leest, maar ik ben geen voorstander van het publiekelijk ventileren van mijn sores. Althans niet op televisie en zeker niet als iemand anders de eindregie heeft over mijn woorden. De controle-freak in mij laat dit soort acties niet toe. Maar om dáár nou over te gaan schrijven?
Over de sportschool misschien? Ik ben lid van een te dure sportschool. Er is een zwembad en een sauna, en er zijn zalen vol apparatuur. Ik ga naar de sportschool omdat ik door een wonder dun en fit wil worden. Ik heb namelijk uitgerekend dat ik minstens 77 moet worden. Anders ben ik niet bij de 35e verjaardag van het prinsje. Maar braaf iedere maand betalen is niet genoeg. Je moet ook nog gaan.
Ook heb ik een trainingsschema. Als ik heb gesport, moet ik dat na afloop laten tekenen door één van de rondlopende fitness-virtuozen. De onafhankelijke 'bekijk het maar'-geest in mij staat dat echter niet toe. Dus belt er een juffrouw van de sportschool of ik niet weer eens langs wil komen? "Je ben al zo lang niet geweest en sporten is toch fijn en goed?" Sporten? Dat kan toch niet? Ik ben veel te moe om naar de sportschool te gaan. Ik wil gewoon slapen.
Maar in dezelfde tijd meent het prinsje dat een uur of 1 in de nacht een goede tijd is om wakker te worden. Op straffe van hartverscheurend huilen, met dikke tranen die bed en pyjama doorweken, kan hij niet meer terug naar zijn eigen bed.
Zoveel treurigheid kunnen wij niet aan. Bij ons in bed dan maar? Argumenten als: "straks went-ie eraan en gaat hij nooit meer weg... liggen wij straks met een kind van 9 in bed" worden in de kiem gesmoord door het klamme lijfje dat zich – nog naschokkend van het eenzame verdriet – om mij heen wikkelt. "Red mij, mama." Waar heeft hij dat geleerd? Is er een geheim genootschap waar je ouders leert ontdoen van zinnige argumenten?
Eenmaal in het grote bed, heen en weer rollend tussen de warmte van papa en mama, in neuzen knijpend en op hoofden slaand, ontploft het prinsje van geluk. Resultaat: niemand slaapt die nacht.
Inmiddels verstrijkt de tijd en heb ik nog steeds geen behoorlijk onderwerp. Het prinsje heeft uitgevonden dat gooien leuk is. De afstandsbediening, de drinkfles, de speen, de auto's, spaghetti en brood vliegen ons om de oren. Werk wordt aan de kant geschoven, want met eten gooi je niet, zo heb ik altijd geleerd.
"Wat denk jij nou dat de beste manier is om hiermee om te gaan?" vraag ik aan geliefde. Geliefde vindt dat we het gooien niet kunnen tolereren en zeker niet met eten. Wij bespreken een te volgen traject en alle zijstappen en mogelijkheden in dit opvoedkundige proces.
Ik vind het heel erg volwassen van onszelf. De enige die nog mist, is Dr. Phill himself. Ik constateer dat het voor ons alle drie wel erg handig is dat ik niet eerder moeder was. Tien jaar geleden was ik ontploft, als ik voor de zesde keer een bord met eten van de grond had moeten oprapen. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik uitputting en geduld door elkaar haal. Want ik ben uitgeput. Ik ben zo moe.
Het gaat maar door. Werk. Niet slapen. Dingen doen. Ik wil gewoon even niets. Nee, niet 'even'. Ik wil heel lang niets doen. Ik wil zo lang niets doen dat de verveling door mijn aderen spuit.
In plaats daarvan word ik op papadag veel te laat wakker en merk ik dat ik mijn ogen niet meer open krijg. Ik moet werken. Ga open. Ga open. Ik wankel naar de bank. Geliefde en prinsje zijn gezellig met blokken bezig en kijken verstoord op.
Ik denk nog dat als ik niet naar mijn werkkamer ga, ik de papadag verpest. Ik murmel wat verontschuldigingen en val als een blok in slaap. Ik droom dat ik met een krokodil in het zwembad zit en dat niemand me helpt.
Als ik twee uur later wakker word, voel ik me al een stuk beter. Ik ga een stukje schrijven. Als ik nu maar wist waar het over zou moeten gaan. Mochten er lezers zijn met voorbeelden van bekende oudere ouders, dan hoor ik ze graag. Ik wil de verantwoording niet bij jullie leggen hoor, maar het scheelt wel een hoop stress voor de komende twee weken.
