16 november 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering woeden er herfststormen. Jules is veel boos...
We bevinden ons momenteel in het herfsthumeur van Jules. Er heerst continu ontploffingsgevaar. Afgelopen weken hebben we heel wat speelgoed, kleding, computerapparatuur en overig huisraad naar de prullenbak gedragen. Als Jules boos is, moet er iets kapot. Liefst iets groots, dat veel kabaal maakt als het op de vloer uiteen spat. Een beeldscherm bijvoorbeeld. Iets wat qua omvang zijn frustratie representeert. Of met zijn bed tegen de deur beuken, als we hem afzonderen op zijn kamer. Heerlijk. Hij is het helemaal kwijt daarna.
Daar zijn wij aan gewend. Naar boven sjouwen, hem op zijn kamer zetten, klink eruit en oordoppen in. Na tien minuten één oordop voorzichtig lospeuteren, om te kijken of het gillen al is overgegaan in jammeren. In het laatste geval naar boven, bed weer in elkaar zetten, Jules troosten. Routineklus. Meestal vouwen we nog snel een was op. Omdat we toch boven zijn.
Het vervelende is dat Jules nu alsmaar boos wordt, en overal. Daar worden wij moe van. Alle activiteiten die je met hem onderneemt, monden uit in vechtpartijen. De broers hebben er last van. De sfeer in huis is grondig verziekt.
Vanavond ging Jules met Wil en de broers naar de speeltuin, mij achterlatend met afwas en stilte. Ik besloot eerst een kopje koffie te drinken alvorens te gaan opruimen en deed er ook nog een computerspelletje bij. Klein genot. Maar nog voor mijn kopje leeg was, ging de achterdeur open. Wil kwam binnenstampen in een wolk van woede. De deur ging opnieuw open. En dicht. En open en dicht. De hele achtergevel dreunde ervan. Jules was boos. Ik liep naar buiten en Jules begon tegen me te praten en te huilen. Ik probeerde hem te troosten, maar zodra hij mijn weerloze buik ontwaarde, beet hij zich erin vast.
Wil kwam me helpen. We sleepten Jules aan handen en voeten naar binnen en legden hem op de grond. Ieder een arm, Wil zijn kaken, ik zijn benen. Hij schopte, beet, krabde, vocht om vrij te komen en zoveel mogelijk schade aan te richten. Wil spartelde, hees, trok en schreeuwde hem naar boven. Ik had in zijn geval hetzelfde gedaan, maar ik kan Jules' razernij niet meer tillen. Dus daar ging Wil, voor de vijfde keer in twee dagen. Hij was het zat, ik zag het aan de manier waarop hij Jules' vingers losrukte van de trapleuning. Maar ik zag ook het machteloze jongetje in Wils houdgreep, dat alleen nog maar kon vechten en schreeuwen om zijn frustraties de baas te kunnen.
Op Jules' kamer speelde ik scheidsrechter tussen de twee vechtersbazen. Ik stuurde Wil met een rode kaart het veld uit en zette Jules op de reservebank. Ging er naast zitten. Hij kalmeerde direct.
- "Wat is er gebeurd Jules?" Jules denkt na.
- "Bo."
- "Boos? Was Jules boos?"
- "Ne. Ra."
- "Was rat boos?"
Blijkbaar was er een conflict ontstaan tussen de knuffels van Jules en Ilian. Toen was papa boos geworden en had de fiets omgegooid. Dus toen was Jules ook boos geworden. En had de fiets nogmaals omgegooid.
- "Dus jij werd boos omdat papa de fiets omgooide en toen werd jij ook boos en gooide jij ook de fiets om?" Jules denkt na.
- "Ne. Hie!"
Na enig doorvragen snap ik het. Jules werd boos omdat papa de deur achter zich dichtgooide.
- "Maar papa gooide de deur dicht omdat jij boos was."
Jules weet het niet meer. Iedereen is boos geweest, sommigen zelfs vaker dan eens. Hij probeert zich eruit te grinniken en ik geef hem een knuffel.
- "Maar Jules," zeg ik, met mijn armen om hem heen. "Papa vindt het niet fijn als jij boos bent. En mama ook niet." Hij gaat rechtop zetten, met sip gezicht. Zijn onderlip trilt een beetje. Hij wijst op zichzelf, en schudt zijn hoofd. "Ne!"
Nee, dat is waar. Jules vindt het ook niet fijn dat Jules zo boos wordt.
