1 juli 2000 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Ik vroeg mij af: gaan ouders die in verwachting zijn gretig op kraamvisite bij wildvreemden, bezoeken ze al voor de conceptie zwangerschapsyoga-klassen en hangen ze de hele tijd rond in winkels als Het Geboortecentrum? Ouders die over adoptie denken of met de voorbereidende procedure bezig zijn, doen namelijk wel vergelijkbare dingen. Bijna eens per maand worden wij gebeld door vrienden die weer kennissen hebben die ook gaan adopteren en die zo graag eens.... Zelfs onze oppas wordt op straat aangesproken en komt thuis met briefjes met telefoonnummers van onbekenden die ons zo graag nog iets zouden vragen.
Voordat wij onze toestemming hadden van Justitie, ging ik ook wel eens op bezoek bij kennissen van kennissen, hongerig naar informatie en een klein tastbaar stukje kind. Ik zie mij nog zitten, van schrik als Lot de zoutpilaar, met een klein baby'tje uit Vietnam op schoot (het was bij Deense vrienden van Nederlandse vrienden in Frankrijk). Ik was als de dood dat ik het zou beschadigen, maar wilde tegelijkertijd het liefst dat kind in m'n tas stoppen. Ze gaven mij hun aankomstkaartje mee met een reusachtige foto erop. Die foto heeft zeker een half jaar op m'n koelkast gehangen, want 'zoiets zouden wij ook krijgen'. Nu, ik weet niet of het u wel eens is opgevallen, maar Vietnamezen en Chinezen kunnen echt enorm van uiterlijk verschillen.
We zeggen ook nooit neen, als iemand vraagt of ie alsjeblieft een keer langs mag komen of mag bellen. Daarvoor weten we nog te goed hoe behoeftig je bent, hoe het voelt alsof je hormonen door je lijf razen (terwijl je weet dat dat eigenlijk niet kan). En die zwangerschap duurt ongeveer vijf jaar. Voetje voor voetje kruip je naar de bevalling toe dan gebeurt er een eeuwigheid niets -- en opeens is je leven voorgoed overhoop gegooid. De abruptheid waarmee de komst van je kind gepaard gaat, daar kan je je alleen maar op voorbereiden door zoveel mogelijk aan mensen te voelen en te vragen die 'er al zijn'.
En dan nog was hier laatst een gezin op bezoek dat in afwachting is van de tweede Chinese dochter. Veel vragen hebben we geloof ik niet kunnen beantwoorden, want terwijl hun oudste voorbeeldig op schoot bleef zitten bij de moeder, wisten onze kinderen op positieve en negatieve wijze alle aandacht naar zich toe te trekken. Het gezin raakte dan ook niet ontmoedigd door de drukte hier, maar stapte vol goede moed weer op de fiets. 'Elk kind is immers anders' dachten ze vast hoopvol, op weg naar huis.
