29 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering beschrijft Marjon hoe het voelt, om ouder van een zorgenkind te zijn.
Onder de gekke vragen die je gesteld krijgt als moeder van Jules, stoort deze vraag mij het meest: "Had je liever niet gehad dat Jules geboren was?"
Wat is dat nou voor een rare vraag? En waarom wil de vraagsteller dat weten? Wat heeft diegene daar mee te maken? Natuurlijk ben ik blij met Jules! Hij is mijn zoon en ik ben een leeuwin als het gaat om mijn kinderen. Onvoorwaardelijk. Net als alle andere moeders.
Maar goed, ik heb door schade en schande geleerd om rustig te blijven. De meeste mensen weten niet beter. Ze worden wat onhandig, als ze geconfronteerd worden met beperkte medemensen. Ze proberen juist open te zijn, geïnteresseerd, HET niet te negeren. Ze bedoelen het niet zo. Geeft niets.
Gewoon antwoord geven. "Nee, natuurlijk niet."
Doodsimpel. Vanuit de grond van mijn hart.
Mensen die ons gadeslaan, zien meestal de slechte dingen: de druk op het gezin, het geredder, de beperkte bewegingsvrijheid, de littekens op onze handen, ons vermoeide gelaat. En ze hebben gelijk, het is een pittig kind.
Maar toch heb ik iets wat niemand anders heeft. Sommigen hebben dat geluk ook: Jules' vader, zijn broers en de ambulanten die ons gezin versterken. De school, het logeerhuis, opa en oma.
Ik mag mee in Jules' wereld. En Jules' wereld is het paradijs op aarde. Tijd is er niet belangrijk, en ook niet hoe je eruit ziet, hoe oud je bent, of dik, of lelijk, of dom. Of supermooi, dat geeft ook niet. Het enige dat telt is plezier maken. Op avontuur gaan. Het moment beleven. Lachen, echt lachen. Totaal vertrouwen en pure, onvoorwaardelijke liefde.
Hoe zou ik zonder kunnen? Een lach van Jules is onbetaalbaar. Ik ben trots op hoe hij elke keer weer vol enthousiasme die voor hem onbegrijpelijke en te grote wereld instapt.
Dus heb ik mij voorgenomen: de volgende keer dat iemand zo'n rare vraag stelt, ga ik geen stekelige opmerkingen maken, geen wenkbrauwen fronsen, en geen vuur spuwen.
Ik zal lichtjes glimlachen, begripvol, als ik zeg: "Nee, natuurlijk niet." Want ik weet: de meeste mensen kunnen er niets aan doen. Zij zien alleen de schaduwen.
Maar ik? Ik ben uitverkoren om het licht te zien, de schoonheid en de puurheid van dit leven. En ik ben mijn zoon eeuwig dankbaar voor het eenvoudige geluk dat hij mij heeft leren kennen. Hij maakt me speciaal.
