1 april 2000 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
In het boek ‘The Adoption Experience’ vertellen Engelse ouders hun adoptierelaas en dat geeft meteen een kijkje in de adoptiepraktijk van het Verenigd Koninkrijk. Het meest shockerende vond ik de ‘sollicitatieprocedure’, ik kan er geen ander woord voor vinden. Er bestaan tientallen adoptiebureaus in Engeland en als aspirant adoptie-ouder dien je die allemaal met brieven van je goede bedoelingen overtuigen. In Engeland mogen ook alleenstaanden, homo’s en gehandicapten adopteren, hetgeen mij verbaasde omdat Nederland altijd liberaler overkomt maar slechts stevig gehuwde, gezonde echtparen toestemming voor adoptie geeft. Goed, de verzameling aspirant ouders zal dus bonter en minder ‘hoeksteenachtig’ zijn dan aan onze zijde van de Noordzee, feit blijft dat je hier zelf de vrije keuze hebt om je bij één van nog geen tien bemiddelingsbureaus in te schrijven.
Is er, na dozijnen brieven, eindelijk een bureau dat jou in z’n bestand opneemt, dan volgt de verschijning voor een panel. Ja, u leest het goed. Je zou het kunnen vergelijken met de verplichte voorlichtingscursus in Nederland plus het ‘examen’ bij de Kinderbescherming om uiteindelijk van het Ministerie van Justitie toestemming te krijgen. Deze ‘assessment’ periode behelst een uitgebreide vragenlijst die tot zelfinzicht moet leiden plus een nauw contact met sociaal werkers. Wie er officieel in het panel zitten, ben ik nog niet achter, maar ik las bijvoorbeeld één geschiedenis van adoptie-ouders die moesten bekijken of een doof/slechthorend stel in staat zou zijn om een kind op te voeden.
Dan volgt de lange wachttijd, vergelijkbaar met die in Nederland (ongeveer vijf jaar vanaf het moment dat je besluit om toestemming te verkrijgen). Alleen is dit in Engeland een tamelijk actieve bezigheid. Tweemaal per maand verschijnt een fotolijst met de titel ‘Be My Parent’ en ook het Adoption UK Journal publiceert portretten van kinderen die adopteerbaar zijn. Daar kan je dan op reageren, opnieuw met een gloedvolle brief die bol staat van jouw beste bedoelingen. Hier krijg je geen reactie op (‘u was één van de tachtig reflectanten’), of je komt in een race met andere kandidaten terecht.
Dat kan krankzinnige, wrange, gevolgen hebben: een blank gezin dat jaren in Azië heeft gewoond, wil graag een kind van gemengde ouders (blank/Aziatisch) adopteren. Ze houden er een semi-Aziatische leefwijze op na, hebben al drie kinderen van gemengde afkomst geadopteerd en hebben ook nog eens twee biologische kinderen. Maar neen, blanke ouders genieten niet de voorkeur. Tevergeefs reageren ze op een fotootje van een blank meisje: daar is te veel belangstelling voor. Op hetzelfde moment krijgen ze te horen dat ze toch toestemming krijgen voor een gemengd kind -- waarmee de kansen op een blank kind verkeken zijn, tenzij ze opnieuw voor het panel verschijnen. Drie- en-een half jaar en 28 pogingen later, valt hun blik in een klein blaadje op nummer 29. Er blijkt juridisch iets met het kind aan de hand te zijn, een vage kwestie die een jaar later is opgeklaard. Dan pas ontvangen zij duidelijke foto’s van het meisje dat hun dochter zal worden: hetzelfde kind waar zij vijf jaar tevoren te blank voor waren.
