1 november 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita voor het eerst een plaatselijke oppas moet regelen. Voor een diner met onbekende Nederlanders.
Oscar belde me vanaf kantoor: "Regel een baby-sit voor vrijdag, want we zijn uitgenodigd voor een diner". "Oh", zei ik, "Wat voor een diner is dat dan?" Een zakenrelatie, zo bleek, ook een Nederlander, had zo'n twintig man (en vrouw) uitgenodigd in het restaurant waar zijn – Spaanse – vrouw chefkok is. Leuk, ook om weer eens in een heel ander netwerk terecht te komen, en nieuwe mensen te leren kennen.
Rijp voor de baby-sit
Maar waar haal ik zo gauw een baby-sit vandaan? Al een jaar lang verlang ik naar een baby-sit. Om eens met Oscar alleen te gaan dineren, of met vrienden. Zonder een kind op schoot, zonder een kind dat je uit de keuken moet plukken, zonder een kind dat de glazen van andere tafels omgooit.
Gewoon een avondje rustig kunnen praten, kunnen genieten van het eten als het nog warm is. Tuurlijk, regel een baby-sit, leuk bedacht! Maar waar vind ik iemand, met auto of scooter, die bereid is om bij nacht en ontij naar de campo (het platteland) te komen? Meestal is 'buiten wonen' een groot voordeel. Maar die heerlijke ruimte, de enorme vrijheid met in geen velden of wegen een mens te bekennen, heeft ook zo zijn nadelen.
Soms heb je een extra prikkel nodig om weer creatief te worden, om oplossingen te vinden voor schijnbaar onoplosbare problemen. Deze uitnodiging was zo'n prikkel.
Bij ons in het straatje – nu ja, aan het zandpad eigenlijk – woont Alba, een meisje van 13. Dat is een goede oppas-leeftijd, al vindt haar moeder de verantwoordelijkheid voor haar te groot. En eigenlijk is dat ook zo. Maar ja, ik dacht: "Ach, haar moeder woont ongeveer een kilometer verderop. Als er echt wat is, dan belt ze die toch gewoon en dan komt alles goed."
Maar ja, dat leek te erg Hollands gedacht. Het ging niet door.
Oscar was echter vastberaden om samen met mij naar dat diner te gaan en besloot dat hij het maar eens zou aankaarten bij de buurvrouw.
Mannelijke autoriteit wil nog wel eens succes hebben, hier in Spanje. En inderdaad, ze durfde niet direct nee te zeggen tegen Oscar. Ze moest er nog wel even over nadenken en zou de details wel met mij bespreken.
Maar toen ik twee dagen later bij haar langsging, kreeg ik toch weer nul op het rekest. Ze vond het te eng dat haar dochter alleen bij ons in huis zou zijn.
Ik was echter vastbesloten om door te zetten. "Is Alba zelf ook bang?" vroeg ik. Nee, dat was ze niet: Alba wilde zelf heel graag. Graag. "Waarom komt ze dan niet samen met haar broer, Salvador?", schoot me op het laatste moment te binnen.
En dat was de oplossing. Ook Salvador vond het leuk om te doen. Zo, dat was geregeld. We hadden baby-sitters.
Oscar en ik verheugden ons echt op een avondje uit, zonder de kids. Opgedoft stonden we klaar. Nog even de laatste dingen uitleggen, spullen klaarzetten en weg waren we. De kinderen vonden het prima. Ze kennen Alba en Salvie en hadden pret voor tien. Alleen Michelle pruttelde even, maar ook dat was snel weer over.
Aangekomen in het restaurant viel mijn mond open van verbazing. Allemaal Hollanders. Waar kwamen ze vandaan? Ook wel grappig eigenlijk. Zoveel Nederlanders kennen we hier eigenlijk niet. Voor mij werd dat een heerlijk avondje Nederlands rebbelen. Aan de ene kant fervente zeilers die hier zo'n drie maanden per jaar doorbrengen, aan de andere kant antiquairs die hier al 22 jaar een zaak hebben.
En hoe werkt dat nou, zo'n Hollandse avond? Hoe kennen die mensen elkaar allemaal? Nou, die kennen elkaar dus helemaal niet. Eens in het half jaar, zo ongeveer, neemt iemand het initiatief om wat te organiseren. Die belt dan zijn 'Hollandse contacten' en die bellen weer hun contacten, en zo verder, en zo bellen ze een bont gezelschap bij elkaar.
Wonderbaarlijk is het, om te ontdekken dat er een band is, alleen omdat je allemaal Nederlander bent. Nooit geweten dat dat toch zo diep zit. Het was erg gezellig. Voor mij hoeft het niet iedere week, maar zo eens per jaar is erg leuk.
