4 september 2013 door Enno van der Heijden
Afwisselend beschrijven Emmy de Wit (moeder van twee dochters) en Enno van der Heijden (vader van een zoon en een dochter) de seksuele ontwikkeling van hun tieners, en de manier waarop je daar als ouders mee prutst.
Jans vriendinnetje bleef slapen, en dat hebben we geweten. Dochter Anne, die nogal besmet is met het Engelse-woorden-virus, zou de situatie awkward genoemd hebben. Ongemakkelijk dus.
De tortelduifjes hadden – per ongeluk, of onnadenkend, of door haast en pure lust gedreven – de deur van de logeerkamer wijd open laten staan. Waardoor hun minnespel luid en duidelijk hoorbaar was. Zelfs met onze eigen slaapkamerdeur dicht, en met de ouderlijke hoofden onder het dekbed, konden we ons niet aan de indruk onttrekken dat we naar een pornofilm zonder beeld zaten te kijken.
Wat te doen? Roepen dat ze de deur dicht moesten doen? Of zelf hun deur dichtdoen? Nee, uitgesloten. We wilden ze niet storen. Maar wat dan?
Mijn vrolijke voorstel om hun geluid met gelijksoortig anti-geluid te neutraliseren, werd door mijn vrouw verworpen. Ten eerste was ze al te veel afgeleid, en ten tweede wilde ze dochter Anne niet de indruk geven dat ze in een soort bordeel terecht was gekomen, en ten derde had ze nóg tien geldige redenen.
Omdat we niets anders konden verzinnen, hadden we de tv maar wat harder gezet. Wat de volgende ochtend opnieuw tot een ongemakkelijke situatie leidde, maar dan omgekeerd.
"Wil je de volgende keer de deur wat beter dichtdoen?" vroeg mijn vrouw. "Oeps," zei Jan. "Ik dácht al, toen ik naar de wc ging gisteravond. Ze zijn nog wakker..." Hij schaamde zich, maar hij begreep wel dat iedereen in dit huis een beetje rekening moet houden met elkaar.
