17 februari 2006 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Soms is het leven net een bevalling. Je hebt een vermoeden van wat er komen gaat, maar geen idee van de uitvoering. Als het dan zover is, dan hoop je dat het zo snel mogelijk stopt en daarna lijkt het alweer gewoon. Voortschrijdend Inzicht noemen we dat. Het zorgt ervoor dat je als 18-jarige geen idee hebt van wat je te wachten staat en dat je jaren later, terugkijkend op je leven, verzucht: "Had ik dat toen maar geweten. Dan had ik het allemaal heel anders aangepakt".
Tijdens die had-ik-dat-toen-maar-geweten momenten kan ik mij wel voor de kop slaan. Sinds ik moeder ben, heb ik veel van dat soort leermomenten. Bij wijze van eenmalige boetedoening hierbij een openbaar excuus.
Ik wil mijn excuses aanbieden aan iedereen van wie ik het kind maar met een half oog heb bekeken, en aan iedereen van wie ik de verhalen over het eerste woordje en de slapeloze nachten maar met een half oor beluisterde.
Sorry dat ik niet op jullie kinderfeestjes kwam. En het spijt me dat toen ik wel kwam, ik – nog dronken van het feestje van de nacht ervoor – brak in de hoek zat te wachten tot ik weer naar bed mocht. Ook heel vervelend dat ik regelmatig de namen van jullie kinderen vergat en stelselmatig geboortecadeautjes beloofde maar ze nooit gaf.
Sorry voor al het roken en dan vooral voor de stank. Ik wist best dat je er longkanker van kan krijgen, maar die waarschuwing wilde maar niet beklijven. Mijn excuses voor de keren dat ik op bezoek kwam en snel voor de deur een sigaret wegrookte en ik met een sterke breathmint frisheid wilde afdwingen. Jullie moesten een stinkende asbak verwelkomen met een walm pepermunt als dessert.
Het meeste spijt heb ik nog van de keren dat ik naast jullie kind heb zitten roken. Weliswaar met een uitgestrekte arm en onderwijl heftig de andere kant opblazen. Maar toch. Sorry, sorry, sorry. Dat jullie me toen niet weg hebben gestuurd!
Alle mensen in de stad onder wier raam ik midden in de nacht semi-filosofische gesprekken voerde over het leven, of er ruzie maakte met een geliefde of die uitgebreid afzoende, wil ik bedanken voor hun geduld.
En ik zou speciaal mijn verontschuldigingen willen aanbieden aan alle mensen die op zondagochtend zo rond een uur of 6 wakker werden van mij en mijn vrienden. We waren zo vol van onze onaangepaste wildheid, dat we even geen rekening hielden met uw broodnodige zondagsrust. Bedankt dat jullie geen emmer water over ons hebben gegooid. En sorry dat ik jullie kinderen wakker heb gemaakt, net nadat ze eindelijk in slaap waren gesust. Ik weet niet of ik zo coulant kan zijn.
Tegenover de vrouwen die 40 waren toen ik dat nog lang niet was, en ook in de Roxy dansten, buig ik vol schaamte het hoofd. Jullie waren inderdaad hip in je Jean Paul Gaultier topjes. En het was gewoon niet aardig om jullie af te serveren met een hautaine hoofdknik, en te zeggen: "Moet je haar zien met die bh. Ze is Enorm Oud. Zeker Veertig!". Ik snap bij nader inzien vooral niet waar jullie de energie vandaan haalden om rond 5 uur nog zo zelfverzekerd op de dansvloer te staan.
Tegen mijn eigen lichaam wil ik mijn oprechte excuses aanbieden voor het permanent onderwaarderen van je vorm en vermogen. Je maakte me ongelukkig omdat je nooit de bonenstaak-proporties aannam die ik zo vurig wenste. "Lieve Heer, als u bestaat, maak mij dan dun", bad ik voor het slapengaan. Maar ik werd niet mager en ook niet blond en ook kreeg ik het geld nooit bijeen om mijn prominente gok om te bouwen naar een meer adellijk neusje met nerveus trillende vleugels. Het spijt me dat ik het normaal vond dat je het bijna altijd deed en dat ik het vanzelfsprekend vond dat niets hing en lekker strak om het vetlaagje heen spande.
En nu ik toch bezig ben, wil ik nu vast bij voorbaat mijn verontschuldigingen aanbieden aan de volgende bevolkingsgroepen:
Tenslotte. Vanwege de wetten die aan het Voortschrijdend Inzicht ten grondslag liggen, zijn mijn excuses gebaseerd op de hang-ups waar ik nu aan lijd. Kom over een jaar of tien maar weer terug voor wat echte inzichten. Ben benieuwd wat ik dan weer allemaal gedaan heb.
