5 december 2008 door Christel Westgeest
Inmiddels heeft deze column zich ontwikkeld in een onverwachte richting. Wat betekent remigreren voor kinderen?
Terwijl ik de eerste dingen al aan het inpakken ben, zie ik Rosa met de digitale fotocamera rondlopen in huis. Even let ik niet op, en daarna zie ik haar met het toestel door de tuin wandelen, naar de garage, naar de driveway. Dan de kamer weer in, de keuken, het hele huis wordt vastgelegd.
"Roos, wat ben je aan het doen?" "Oh, ik maak van alles een foto zodat ik Canada niet vergeet mam". 's Avonds bekijk ik de 30 foto's die ze zorgvuldig heeft gemaakt. Grappig, allerlei details waar ik zelf niet op zou komen, heeft ze vastgelegd. Het opstapje in de badkamer waarop ze altijd haar tanden poetste, de poster van een olifant in de babykamer en een paar dennenappels uit de tuin.
Rosa's eerste reactie op het komende vertrek uit Canada was: "Ik wil niet naar een andere school!" En daarna meteen: "dan zie ik Stephan en Ruben [haar beste maatjes uit de buurt CW] nooit meer".
Even is ze echt verdrietig geweest. Maar veel sneller dan ik gedacht had, pakt ze de draad weer positief op. Een paar dagen na de aankondiging meldt ze al dat het eigenlijk wel OK is, dat hele verhuizen. Ze kan toch iedereen bellen en als ze iemand echt mist, neemt ze toch gewoon een vliegtuig? Net zoals oma altijd doet als ze hiernaartoe gaat.
Door Rosa's houding verandert ook mijn eigen weerzin over ons vertrek. Het stelt mij in staat om mijn eigen frustratie in perspectief te zien; het leert mij om anders naar de situatie te kijken.
Mijn eerste reactie op ons vertrek was eerst ontkennend en daarna behoorlijk bozig, maar na deze positieve insteek van Rosa wordt het voor mij ook makkelijker.
Nog een meevaller: de reacties uit onze Canadese omgeving zijn wel verdrietig, maar daarnaast ook weer zo heerlijk Amerikaans. "Het was toch een mooie ervaring? Nou, neem het mee in je verdere leven!" Kijk, daar heb je wat aan.
Jacob heeft het er wel wat moeilijker mee en worstelt vooral met de onzekerheid van de nieuwe situatie. Hij vraagt zich af hoe het straks dan moet, we hebben dan tenslotte geen huis meer! En hoe zit het met zijn speelgoedauto's? Gaan die ook mee? En die container dan? Die gaat de zee over met al onze spullen?
Toch helpt het enorm dat Rosa zich niet zo druk maakt. Hij ziet het gedrag van zijn zus en lijkt daardoor ook gerustgesteld.
Bij een verhuizing met kleine kinderen is het aanhalen van positieve punten van de nieuwe omgeving een goede focus. Bijvoorbeeld weer lekker zelf fietsen naar school, niet altijd winterpakken aan als je naar buiten gaat, en het vieren van Sinterklaas.
De verdrietige punten zullen we zeker niet achterwege laten. We gaan die ook benoemen. Het is tenslotte niet leuk om gedag te moeten zeggen tegen vriendjes, school en je kamer. Maar je richten op het nieuwe, het positieve, de uitdaging en een nieuw avontuur is een manier om iedereen weer een plezierige richting te geven.
Een Canadese vriendin die al menigmaal is verhuisd verwoordde het treffend: "Just give them something to look forward to, lots of love and attention, that's all that matters to them".
Dat gaan we binnenkort zeker doen. Meteen na de verhuizing gaan we met het hele gezin nog een tijd door de Verenigde Staten reizen in een camper. Een goede manier om het buitenlandse avontuur af te sluiten. Daarna is het tijd voor een mooie, gloednieuwe start: back home...
