3 november 2013 door Marie Louise Wibier
Marie Louise Wibier neemt ons mee in de wereld van de basisschool. Leerzaam voor beginners, herkenbaar voor gevorderden.
In deze aflevering uit Marie Louise haar zorgen over grooming. Maar gelukkig hebben ze het wel erover gehad in de klas.
De les 'Leefstijl' ging over grooming. Actueel, er is een grote vis gevangen. De school is er gelijk op ingesprongen. Nog geen dag later is het bij mijn zoon in de klas besproken. Helemaal goed. Bijna alle kinderen zitten op internet, en komen direct of indirect met grooming in aanraking. Ik heb het nog even opgezocht: "Bij grooming doet een volwassene zich op internet voor als een minderjarige en stuurt aan op seksuele handelingen."
Mijn zoon noemt het cyberseks. Ik vind het zó goed dat ze het erover hebben gehad! Hij mag geen namen noemen, en dat doet hij - heel keurig - ook niet, maar via-via-bekenden van hem zijn ook benaderd. Waardoor er blootfoto's op internet terecht zijn gekomen.
Ik schrok, toen hij dat vertelde. En nu opnieuw, als ik eraan denk. Hij is 9 jaar, maar er zijn nu al twee kinderen die hij kent, die hiermee in aanraking zijn gekomen. Dat is dus zo'n 10% van zijn klas. Met 9- tot 10-jarigen. Dat is geen ver-van-mijn-bed-show. Geen spelletje Minecraft, maar heel dichtbij.
Inmiddels is er nóg een klasgenootje benaderd. "Hoe heet je? Waar woon je? Hoe oud ben je? Wat voor kleur haar heb je?" Ik krijg kippenvel als ik het mijn zoon allemaal hoor opnoemen. Gelukkig heeft zijn klasgenootje het gesprek afgekapt.
Vroeger lokte je kinderen nog met een snoepje. Of met een nest jonge poesjes. Maar nu zijn ze niet meer in de speeltuin maar op internet, dus wat doe je? Je gaat achter de computer zitten. Facebook, internet, chatten. Nou ja, laat ik maar niet te veel mogelijkheden noemen. "Dûh...," zegt mijn zoon. "Ik ga echt niet met iemand mee als hij een leuk computerspelletje heeft hoor."
Wat zijn de kinderen in zijn klas open! En eerlijk tegenover elkaar. Dat verrast me wel. Laat het een les zijn. Een levensles. Blijf open en eerlijk. Ook al word je gechanteerd, zoek iemand die je kunt vertrouwen. Een tante, een juf, een vriendje, een moeder. Op deze leeftijd kun je het zelf nog niet oplossen. En dat hoeft ook niet.
Natuurlijk zie ik alleen maar zwarte gaten. Voor mijn zoon voeg ik er nog aan toe: "Als iemand zijn mobieltje heeft meegenomen, en jij staat leuk te douchen, na gym, en er staat iemand foto’s te maken. Dan mag je gelijk naar de juf, of de directeur, of naar ons komen." "Weet ik," zegt hij.
Ja, denk ik. Dat wisten die andere kinderen ook.
