14 november 2008 door Christel Westgeest
De kogel is door de kerk: Christel gaat terug naar Nederland. Dat leidt tot een klassiek proces van rouwverwerking.
Na een paar weken van grote onzekerheid is de kogel nu eindelijk door de kerk. De beslissing is definitief: we gaan terug naar Nederland. De zakelijk toekomst in Canada is te onzeker en Jean zijn aanwezigheid in Nederland is gewenst.
De afgelopen tijd hebben we over niets anders gesproken dan: wat zullen we doen? Blijven we of gaan we? Wat is wijsheid? Waar liggen de mogelijkheden en waar ligt onze toekomst? Maar nu komen we ineens in de denial-fase.
Een interessant fenomeen, die ontkenning. We leven er ineens lustig op los. We genieten van het hier en nu, en we doen alsof er niets aan de hand is. We gaan vrolijk naar feestjes, praten vooral niet over ons vertrek, en doen allerlei leuke dingen met de kinderen alsof we hier nog jaren zullen wonen.
We maken meer dan ooit gebruik van onze oppas en we gaan vaker uit eten in Toronto. Zelfs goede vrienden doen mee met onze struisvogelpolitiek. We lachen met elkaar, eten bij elkaar en praten over alles behalve het vertrek. Kortom: niets aan de hand!
Op Rosa en Jacob heeft dat een zeer aanstekelijke uitwerking. Ik hoor ze niet meer over "The Netherlands" of over opa's en oma's. De rust is tijdelijk teruggekeerd.
We hebben ons voorgenomen om ook de komende maanden nog gewoon in het hier en nu te blijven leven. Straks, als het vertrek dichterbij komt, zullen we de kinderen inlichten. Nu eerst nog hier in Canada doen wat we wilden doen.
Het gekke is dat ik nu de dingen onderneem die ik eigenlijk al veel eerder had moeten doen. Zoals ongeremd en open contacten leggen, meer de focus op Canada en minder op Nederland.
Ach, natuurlijk, het is gewoon rouwverwerking. En fase 1 van rouwverwerking is 'ontkenning'. Onze droom is eerder tot een einde gekomen dan verwacht, en we doen nog even alsof dat niet zo is.
Misschien zal het bij de kinderen ook zo gaan verlopen, maar dat is nu nog moeilijk in te schatten. Elk kind verwerkt een verhuizing op zijn eigen manier en het is natuurlijk ook afhankelijk van de leeftijd.
Maar hoe Rosa en Jacob ook zullen reageren, wijzelf hebben dan – hopelijk – al een aantal stadia doorlopen. (Fase 2, de boosheid, voel ik nu al opkomen.) En als het goed is, kunnen wij, met onze voorsprong, hen verder helpen bij het verdriet van afscheid nemen.
Alhoewel het van groot belang is om je kinderen in een vroeg stadium in te lichten en overal bij te betrekken, wacht ik daar nog even mee tot er een concreet plan is. Pas als wij weten wanneer we gaan, en wat het verdere plan wordt, pas dan zijn Rosa en Jacob aan de beurt.
France is nog zo klein dat ze er gelukkig nog niets van merkt. Zij zal haar eerste verjaardag in Nederland vieren alsof er geen Canadees avontuur is geweest.
