1 juni 2007 door Christel Westgeest
Alsmaar afscheid nemen, vragen beantwoorden, en dan naar papa, die al vooruit is gereisd.
Alsmaar afscheid nemen is wat we op dit moment doen. Ik hoor mezelf constant een soort riedel afdraaien:
- Ja, naar Toronto.
- Nee, we weten niet precies hoelang.
- Ja, best even wennen. Zeker voor de kinderen...
Wat zeg ik eigenlijk? Het dringt niet goed door. Ik draai ook alleen maar die riedel af om mezelf en de kinderen te beschermen. Als ik te veel doordenk, en iedereen die ik gedag zeg recht in de ogen kijk, wordt het een drama.
Afscheid nemen van iedereen dus. We hebben bewust geen afscheidsavond of "feest" georganiseerd, dat trek ik echt niet. Het moeilijkst vind ik het afscheid dat Rosa en Jacob van hun dierbaren moeten nemen. Van opa en oma, familie, van de crèche.
Waarom? Vermoedelijk puur schuldgevoel. Het gevoel dat ik hun dit aandoe terwijl ze eigenlijk een heel fijn leven hebben. Met vriendjes, familie, lieve buurtgenoten en vrienden van ons. En ik wéét nota bene dat thuis is daar waar de ouders zijn, uitzonderingen daargelaten. Thuis is waar ik ben, waar Jean is. Waar wij voor hen zorgen, liefde geven en met ze spelen.
Uiteindelijk is de laatste crèche-dag. Het uur U is aangebroken en ga ik met een loodzwaar hart richting crèche. Daar staat het feestcomité voor Jacob al klaar. Hij kijkt het allemaal met grote ogen aan. Eet vervolgens al het lekkers op, lacht naar iedereen, en laat zich een feestmuts op doen. Tot slot nog een kusje voor de leidsters. Goede reis, veel geluk, tot ziens!
Dat viel mee. Op naar Rosa's groep. Daar werkt een juf die mij zeer dierbaar is. Zij heeft Rosa door haar wenperiode heengeholpen. Een periode die wel een jaar duurde en eigenlijk net is afgelopen. Bij binnenkomst reageert Rosa een beetje verlegen op alle feestelijkheden en ze klampt zich stevig aan mij vast.
Met moeite neemt ze plaats op de versierde stoel. Iedereen zingt uitbundig. Er zijn cadeaus, snoep en mooie tekeningen. Rosa kijkt mij nu en dan wat ongemakkelijk aan, en lijkt snel weg te willen. Ik slik tevergeefs mijn tranen weg. Wat doe ik haar aan? Is ze net een beetje gewend op deze crèche en dan gaan we weg! Maar dat is meer mijn gevoel want Rosa vindt het verlaten van de crèche niet erg. In haar woorden: "Moet ik nu nooit meer naar de crèche"?
Wat haar wel raakt en waar ze wat van slag van is, is het tijdelijk vertrek van Jean. Om alles beter te kunnen plannen en regelen, vertrekt hij twee weken eerder dan de rest van de familie.
Veel vragen worden er de dagen daarna keer op keer gesteld: "Waar is papa nu? Wanneer zien we hem weer? Gaat hij nu ook slapen? Waar is dan Canada? Is dat ver? Is papa dan ook ver?".
Door Rosa's vragen steeds weer te beantwoorden, nemen de onzekerheden wat af en wordt zij rustiger. Zoveel mogelijk vragen van kinderen beantwoorden is belangrijk voor ze, net zoals praten over het verdriet van ons en haar aanstaande vertrek.
De zekerheden bij kinderen, hoe jong ook, komen bij een verhuizing vaak onder druk te staan. Ze kunnen dan veel vragen stellen of juist erg in zichzelf keren. En bijvoorbeeld hun verdriet verbergen. Inspelen op hun reactie kan de onzekerheden wegnemen.
Voordeel voor nu is dat ze staat te springen om het vliegtuig in te gaan, want ze gaat naar papa! En waar papa is, daar is thuis.
