1 november 1999 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
De reis die wij afgelopen zomer maakten om Lin op te halen, was voor ons tamelijk zorgeloos, zeker vergeleken bij de eerste keer, toen Lisa-Xiu op ons wachtte in China. In 1997 was de spanning ten top gestegen doordat het in Nederland bij adoptie nummer één ongeveer vijf jaar duurt – en doordat China er onverwachts nog bijna een jaar wachttijd aan toevoegde vanwege intern oponthoud. Bovendien was Lisa-Xiu pas tien maanden, verdrietig en ziek toen we haar kregen – en Lin al anderhalf, gezond en gemakkelijk. Maar nog belangrijker is natuurlijk dat wij onszelf inmiddels 'ervaren' ouders mogen noemen.
Toch was deze reis in meerdere opzichten emotioneel. Alsof je, op het moment dat je je tweede kind in je armen houdt, nog eens extra beseft hoeveel de eerste voor je betekent en hoeveel je al met elkaar hebt meegemaakt. Hoe groot nummer één is en wat een baby nummer twee nog is. Het was, kortom, ánders, maar zeker niet minder bijzonder.
Zoals misschien bekend, reis je als Nederlandse adoptie-ouders meestal met zo'n vijf tot zes echtparen af naar het geboorteland van je kinderen. Wij ook – en er waren zelfs vier 'oudste' dochters bij, waaronder Lisa-Xiu.
Het is moeilijk om uit te leggen wat er door ons heenging toen, na een week met de nieuwste aanwinsten, één echtpaar te kennen gaf de adoptie stop te willen zetten. Ze durfden het niet aan om het kindje mee te nemen want het zou geestelijk niet in orde zijn; het moest maar terug naar het tehuis.
Ik wil hier liever niet uitwijden over het mogelijke gelijk of ongelijk van deze mensen. Daar is uiteraard veel over gediscussieerd in China – terwijl iedere ouder diep in z’n hart vooral ontzettend dankbaar was dat hij of zij niet voor zo’n afgrijselijke keuze werd gesteld. Of ze juist hebben gehandeld of niet, we zullen het nooit weten. In ieder geval zijn zij achtergebleven toen wij weer naar Nederland terugvlogen en is het hun gelukt om een ander kindje te adopteren, dankzij de inspanningen van de mensen om hen heen.
Maar ik denk nog wel vaak terug aan het ongeluk dat in die dagen om hen heen hing, aan het meisje dat terugmoest, het oudere zusje dat opeens een ander klein zusje kreeg en het nieuwe kind dat plotseling bij een gezin hoorde. Het voelt eigenlijk net zo als bij het overlijden van een kind: het is niet te bevatten waarom zoiets moet gebeuren.
