31 augustus 2013 door Marie Louise Wibier
Marie Louise Wibier neemt ons mee in de wereld van de basisschool. Leerzaam voor beginners, herkenbaar voor gevorderden.
In deze aflevering: de fijne kneepjes van versieren op de basisschool. Eerst de juf, dan het meisje.
Ze hebben geen verkering, maar mijn zoon en Katja vinden elkaar wel leuk. In de klas heeft ze tegen hem gezegd dat hij heel mooi kan dansen. Mijn zoon krijgt zowaar blosjes op zijn wangen en kijkt wat verlegen naar beneden.
Mijn man en ik kijken elkaar aan. "Dansen? Hebben jullie geoefend voor podiumochtend?" Nee, ze hadden handvaardigheid, en toen heeft hij aan de juf gevraagd of de muziek aan mocht. Dat mocht. Hij heeft een heel gezellige juf die wel van een feestje houdt.
De juf had er waarschijnlijk geen idee van dat ze de spil was in zijn versierpoging. "Ja," zegt hij, "meiden houden van dansen. Lekker knutselen en een gezellig muziekje erbij." Toen heeft hij met Katja gedanst. Ik luister naar zijn strategie. "Als je een meisje leuk vindt, moet je kijken wat zij leuk vindt. En dat moet je dan gaan doen."
Ik zie alleen maar voordelen. Katja is een leuk meisje. En muziek is hij dit schooljaar veel leuker gaan vinden. De triangel is inmiddels verruild voor de xylofoon. En op onze piano speelt hij de noten voor, die hij ook in de klas mocht spelen. Zijn enthousiasme komt dus mooi niet door de nieuwe muziekjuf. Hoe naïef kun je als ouder zijn?
"Katja sluit niemand buiten," zegt hij. "Ze vormt geen clubjes. En ze stuurt ook geen gemene briefjes de klas rond, zoals Birgitte." Opnieuw kijken mijn man en ik elkaar aan. Er gebeurt van alles in die klas. "Birgitte heeft op haar kop gekregen van de juf, want die heeft vandaag zo'n briefje gevonden. Op het briefje stond: ik vind Finy onaardig."
Mijn zoon slaat een noot aan. Wat kan die hele Birgitte hem schelen, in vijftien delen. Katja vindt dat hij heel mooi kan dansen.
