1 oktober 1999 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
We hebben Lin thuisgebracht en het is of ons huis sindsdien uit z'n voegen barst van de zonneschijn. In één klap werden alle onzekerheden weggevaagd over hoe ze eruit zou zien, hoe ze op ons zou reageren, hoe wij het zouden vinden om er een kindje bij te krijgen. Lin hoorde er in China meteen bij, vond ze zelf en ze lachte haar puntige hoektandjes bloot.
Lisa, de oudste, gedroeg zich toen we nog in China waren voorbeeldig, ik kan niet anders zeggen. En omdat Lin de eerste dagen voortdurend bij me op schoot wilde zitten -- om haar gezicht te zien moest ik 'r voor een spiegel omhoog houden -- miste ik Lisa's nabijheid al snel. Eenmaal in Nederland begreep ze dat Lin niet meer wegging en kreeg last van jaloezie-aanvallen. En begrepen wij dat we in een klassieke gezinssituatie waren beland. Met dit verschil natuurlijk dat de kleine indringster al kan lopen, dingen afpakken en behoorlijk van zich afbijt. Misschien dat een adoptiegezin met de jaren steeds meer gelijk raakt aan een biologisch samengestelde familie. Al is er natuurlijk nog altijd de ambtenarij om je te helpen herinneren aan je oorsprong.
Ook dit keer viel het ons op hoe gestroomlijnd de bureaucratie in China is, vergeleken bij die in Nederland. Goed, alles was prima voorbereid door ons bemiddelingsbureau Wereldkinderen, maar de ambtenaar in de Chinese provincie Hubei was bijvoorbeeld niet te beroerd om ons om half acht 's avonds de paspoorten van Lin en de andere meisjes uit te reiken. Kom daar in Nederland maar eens om. Hier doet de vreemdelingenpolitie alsof je de allereerste bent die een kind uit het buitenland adopteert. En al heb je, zoals wij, alle goedkeuringen van het Ministerie van Justitie, de Nederlandse ambassade in China en nog een handvol van die officiële papieren, men mag je bij de IND toch graag als een crimineel met verkeerde bedoelingen ('ruik ik kinderhandel!?') behandelen.
Terwijl wij in discussie zijn met een ambtenaar en proberen kalm te blijven, hangt Lin gierend van de pret aan onze benen. Formulieren die plechtig worden overhandigd, rukt ze met een snel gebaar van tafel. Dan denk je toch: mens, zet dat stempel en zeur niet. Maar nee, als kleine kinderen worden we met huiswerk teruggestuurd naar huis. Over tien dagen terugkomen.
Enfin, we zijn nog geen twee maanden terug uit China of de papiermolen hapert, stokt en traineert alweer. Dat zal nog wel een tijdje zo door gaan, bij wijze van naweeën.
