23 augustus 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Anita krijgt een hond. Handig voor op het platteland. Maar jachthonden zijn geen waakhonden...
Tja, je woont op het platteland, en daar horen dieren bij. Al een tijd zat ik te denken over een hond. Leuk voor de kinderen en meteen ook goed om een waakhond te hebben hier.
Manchita (vlekje)
Oscar vond het niks. Een hoop werk en een hoop rotzooi. Ik moest het zelf maar weten, maar híj zou er geen hand naar uitsteken.
En dan staan op een dag de buren bij je op de stoep. Met een 4 weken oud pupje, door de moeder uit het nest gegooid. Toch zo leuk voor Nienke en Danielle. Inderdaad, de meiden waren iedere dag bij de pupjes gaan kijken en hadden er dus een voor zichzelf gereserveerd.
Oscar het gelijk, een hoop werk en een hoop rotzooi bracht dat beestje met zich mee. Enfin, buiten een puppie nest en een soort 'ren' gemaakt met de box van Michelle. De eerste nachten geen oog dichtgedaan, en iedere ochtend stront ruimen. Maar wát een lief beestje...
En het beestje groeide en groeide, was vreselijk speels, sprong de kinderen omver, stal hun knuffels en beet hun kleren kapot. Maar ach, hij keek zo trouw, en af en toe luisterde hij best goed.
En het beestje groeide en groeide. Oef, wat wordt ie groot zeiden de buren. Ook de dierenarts was zeer verbaasd, dat had-ie niet verwacht, zo groot.
Manchita (vlekje), zo heette ze, had inmiddels een plekje gekregen onder een grote olijfboom. 's Morgens, als wij weg waren, ging ze aan de ketting. 's Middags kon ze spelen met de kinderen. Helaas, dat eindigde meestal binnen 10 minuten in een huilbui.
Manchita speelde nogal wild. Sprong en beet vrolijk in het rond. Vond dat wel aardig, die makkelijk te pakken konijntjes die in het rond dartelden.
Wat zeg ik daar? Konijntjes? Pas toen ze op een middag trots met een dood konijn in haar bek op me af kwam lopen, drong het echt tot me door: Manchita is een jachthond. Maar ... die kan ik hier helemaal niet los laten lopen! Nu is het een konijntje, morgen misschien een kip of een schaap van de buren! Die gruwelverhalen had ik hier al wel gehoord, honden die een halve schaapskudde uitmoorden en dan uiteraard, boze boeren met geweren aan de deur. Nee, dit was de druppel, Manchita moest weg.
De kinderen waren verdrietig, hun kameraadje was weg. Maar ze begrepen het wel.
Op een middag werd Manchita 'stiekem' meegenomen door Fransisco, onze huisbaas. Een vriend van hem kon nog wel een jachthond gebruiken.
Nienke vond 's avonds in tranen de lege halsband. Drie dagen en drie nachten heeft ze die niet meer losgelaten. Toen was het leed geleden. Heel voorzichtig vraagt ze zo nu en dan of we na de vakantie niet een kléin hondje kunnen nemen. Nee Nienke, een goudvis misschien. Da's minder werk en minder rotzooi.
