28 juni 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Precies een jaar is Anita nu in Spanje. En ze wil blijven. Maar wel even terug naar Nederland, in de zomervakantie.
Ja hoor, het is zover: vakantie. Tenminste wat betreft de school. Nienke heeft haar laatste schooldag erop zitten. Het jaar werd afgesloten met een groots feest op het dorpsplein. Alle klassen hadden een of meer liedjes van het Eurovisie songfestival voorbereid. De moeders, inclusief ikzelf, hebben zich uit de naad gewerkt om alle kostuums klaar te krijgen, de kids hebben geoefend, geoefend en nog eens geoefend en eindelijk was het dan zover.
Vakantiefeest op het dorpsplein
Vrijdagavond om 21.00 uur (!) begon het. De kleintjes eerst. En zenuwachtig dat ze waren! Het is ook wat, op het dorpsplein het podium op en voor zowat het hele dorp je act doen. Prachtig was het.
En dan nu vakantie, van 21 juni tot zo'n beetje half september. De guarderia blijft open gedurende de maand juli, maar is in augustus en september gesloten.
Oh hemel, hoe red je dat dan als werkende moeder, zonder zorgende oma's in de buurt? Nou, niet dus. Ik los het dit jaar op zijn Spaans op; laat alles op zijn beloop en zie wel. Veel werk zal er niet gedaan worden vrees ik.
De maand augustus nemen we zelf vakantie. Naar Nederland met zijn allen. Weer even bijpraten, oude vertrouwde plekjes bezoeken. We hebben er zin in. De kids kunnen niet meer wachten. Zijn de dagen aan het aftellen. Precies een jaar hebben we dan in Spanje gezeten.
Ik ben heel benieuwd hoe Nederland ons weer bevalt. Het zal een drukke agenda worden, dat is zeker. En niet alleen met onze afspraken, ook de kinderen hebben een hele bezoeklijst opgesteld. Vriendjes, de Efteling, het land van Ooit, en nou maar hopen dat het niet regent... geintje.
Goh, wat is zo'n jaar vlug voorbij gegaan. En inderdaad, na een jaar begin je een beetje te aarden. We zitten inmiddels echt in het Spaanse ritme. Ik kook zelfs geregeld 's middags warm. Nu, in de zomer, gaan de kinderen niet voor 22.00 uur naar bed. En dat zal in de vakantie nog wel later worden.
De kinderen hebben nu echt vriendjes en vriendinnetjes hier, spreken een aardig woordje Spaans en noemen het hier 'thuis'. Toch blijven we Nederlanders. En in Spanje blijven we dus buitenlanders.
Dat is iets wat we ook geleerd hebben dit jaar. Hoe hard je ook wilt integreren, je bent en blijft een buitenlander. En, mooier nog, daar is ook niets mis mee. Goh, wat heb ik genoten van al die verhalen van andere Nederlanders in het buitenland. (Zie Overleven in het buitenland.) Inderdaad, af en toe ben je blij met 'medelanders' in de buurt. Af en toe is het toch wel lekker om op de gezamenlijke roots terug te vallen.
Het was hoe dan ook een heerlijk jaar. En, we blijven! De zaak is nu echt opgestart, loopt voldoende om van te kunnen leven. We zijn happy, we hebben het echt naar ons zin en we gaan vol goede moed de luie, lome zomer tegemoet.
En na de zomer moeten we toch echt eens stappen gaan zetten voor een huis van onszelf. Dat was immers overlevings-voorwaarde nummer 1 toen we vertrokken. Zo zie je maar weer, niets loopt ooit zoals je het plant, zeker niet in Spanje.
