1 augustus 1999 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Dit wordt een kort en waarschijnlijk chaotisch stukje. Want zaterdagmiddag stappen we met z’n drieën op het vliegtuig naar China, om twee weken later (1 augustus) met z’n vieren terug te keren. We hebben tien dagen de tijd gekregen om te pakken, prikken te halen, paperassen te kopiëren, kleren bijelkaar te grissen voor zo’n 40 graden C en gewoon nog wat te stressen. Vooral het laatste begint steeds beter te lukken.
Eigenlijk had ik een mooie, poëtische column willen componeren met behulp van niemand minder dan Isabella Rosellini. Onlangs las ik haar autobiografie 'Some of me', waarin ook een kort hoofdstukje 'Adoptie' voorkomt. Ze heeft een dochter gebaard, Elettra, en een zoon geadopteerd, Roberto.
Zoals u waarschijnlijk weet, is zijzelf de dochter van de actrice Ingrid Bergman en Roberto Rossellini, de regisseur. Eén van de vele impertinente vragen die haar over haar privéleven zijn gesteld, luidde: "Hoe voelt het om naar je kind te kijken, wetend dat niets van je ouders die door de hele wereld werden aanbeden, in die baby zit?" Waarop zij gevat antwoordde: "De genetische connectie bij adoptie omvat mijn ouders en gaat ver aan hen voorbij, helemaal terug tot Adam en Eva."
Verderop schrijft ze:
"Mijn hand reikte voorbij mijn naaste familie en vond, al reikend, meer andere verwante... adoptie verwijdt de scope van wat liefde, banden en familie betekent. Het is een grotere omhelzing... Ik dacht vroeger dat [adoptie] een remedie was voor wat je niet kan hebben. Minder. In plaats daarvan viel ik in een onverwachte rivier van overvloed, liefde, verwantschap, horen bij... Ik wilde een baby en eindigde met zoveel meer.
Voor zover zij zich ooit had verbeeld haar zoon van een 'Oliver Twist-achtige' verlating te redden, weet ze nu beter: bij adoptie zijn ijdelheid en zelfvoldaanheid niet op hun plaats. Noch is het te rationaliseren wat je allemaal overkomt. Nog een Rossellini citaat tot besluit: "Ik zou willen dat ik kon claimen dat Roberto en Elettra verstandige beslissingen van mij zijn. Maar die twee zijn niet mijn keuzes. Ze zijn mijn kinderen."
Lin, nog een paar nachtjes slapen, en dan zijn we bij je: papa, mama en Lisa-Xiu!
