4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: toont Jules zich zeer behulpzaam. Hoewel de efficiëntie nog wat verbeterd kan worden.
Zomer 2012. We zijn in het zwembad. Een heel gezelschap: Jules, zijn grote broers, met vriendjes, een moeder, en ikzelf. Het is heerlijk weer, de grote jongens verdwijnen naar glijbanen en andere speeltoestellen. De moeder van het vriendje installeert zich met tassen, handdoeken en een boek op de zonneweide. En ik verken het zwembad met Jules. Het is heel druk en hij blijft dicht bij mij in de buurt, omklemt mijn hand stevig met de zijne.
Dan wil Jules chips. De jongens willen ijs. Bij de snackhoek staat een lange rij. We moeten wachten.
Gelukkig gebeurt er iets interessants. De dienbladen zijn op. "Kunnen er even dienbladen worden teruggebracht?" schreeuwt de bezwete verkoper. Een paar bladen worden teruggebracht. Jules bekijkt het allemaal met interesse. De man veegt de dienbladen schoon en gaat verder met friet verkopen.
Als we eindelijk weer op de zonneweide terug zijn, is het al ver over vieren. Tijd om Jules erop voor te bereiden dat het zwembad over een half uur dicht gaat. "Jules," zeg ik tegen hem, "het zwembad gaat bijna dicht. Dan moeten we alle spullen opruimen en gaan we onze kleren aandoen."
Jules denkt even na, en veert dan enthousiast op. Ha, opruimen! En hij stuift er vandoor. Pakt een dienblad van het gras, dat door een al vertrokken badgast is achtergelaten. "Bah," zegt hij, en zet koers richting zwembad. Gaat op de rand op zijn knieën zitten en buigt zich gevaarlijk dicht naar het water. Ik houd hem vast aan zijn knokige heupen en zie hoe hij het dienblad in het water laat zakken en hem er weer uittrekt.
Hij komt omhoog en vertrekt richting binnenbad. Trapje op, om het zwembad, nog een trapje, hoekje om en we zijn bij de snackhoek. Netjes legt Jules het dienblad op de toonbank en kijkt me stralend van trots aan. Rent dan weer richting zonneweide. Waar nog heel veel dienbladen liggen.
Ik begin met het bijeenrapen van alle dienbladen. Maar dat is niet hoe het spel gespeeld wordt. "Ne!" Streng kijkt Jules me aan. Fout mama! Eén voor één moet het gebeuren! En hij loopt met één dienblad naar het zwembad om het te wassen. Dan trapje op, om het zwembad, nog een trapje, hoekje om.
Als we opnieuw op de zonneweide zijn aangekomen, moffel ik stiekem wat dienbladen tussen de struiken. En als we voor de vierde keer terugkomen, heeft de moeder van het vriendje hetzelfde gedaan met de overige dienbladen. De weide is schoon. Zelfs alle mensen zijn weg.
Jules inspecteert de omgeving, kijkt dan naar mij. "Kla," zegt hij. We mogen naar huis.
