Het forum van Ouders.nl is een online community waar iedereen respectvol met elkaar omgaat. Het forum is er voor ouders met vragen over opvoeding, ouderschap, ontwikkeling, gezondheid, school en alle andere dingen die je als ouder tegenkomt in het leven.
25 november 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Na drie dagen drong het tot me door. Ik was zenuwachtig, want ik ging voor het eerst met vakantie met de mannen. Van de zomer hadden we het al eens geprobeerd op de camping in Drenthe. Na drie dagen regen en communaal douchen wisten we niet hoe snel we terug moesten naar ons behaaglijke huis. Het mannetje bleek bovendien last te hebben van heimwee en keek ons met grote Labrador-ogen aan. Zijn droeve blik veranderde in pure blijdschap zodra hij weer voet op bekend terrein zette.
Met geliefde was ik natuurlijk wel al met vakantie geweest. Van verliefdheid aaneengeklonken hadden we steden als Parijs, Barcelona en Florence doorgestruind. Ontbijt om 12 uur, picknicken in het park, dronken op de brug, en fijne hotels. Dat werk.
Heel anders dan de reizen die ik alleen maakte. Jarenlang liet ik – zodra ik geld en tijd had – huis en haard achter mij. Maandenlang trok ik door de wereld. Op een adembenemend mooi eiland in de Filippijnen lag ik weken met een stapel boeken in dezelfde hangmat. In Vietnam zat ik een volle dag op een krukje en zag de hele stad aan mij voorbijtrekken en genoot van iedere minuut. In Indonesië voelde ik me zo thuis dat ik er een jaar later nog was.
Zodra ik de douane door was, vergat ik huis, haard en uitzwaaiers. Het voordeel van onaangeleund zijn, is dat je kunt weggaan als je wilt en kunt wegblijven zolang er geld is. Je hoeft aan niemand te verklaren waarom je wel naar dorp A en niet naar berg B wilt. En je bent uitsluitend verantwoordelijk voor jezelf.
Met de komst van geliefde en het mannetje is het reisverlangen niet verdwenen. Het sluimert ergens in mijn hart. Maar geliefde is niet zo'n reiziger en het mannetje slaapt zo heerlijk in zijn eigen bed.
Dus reis ik tegenwoordig in mijn hoofd. Op de fiets bedenk ik ingewikkelde reizen, in gedachten zit ik op een trappetje in de schaduw met een marktkoopvrouw te kletsen en ruik ik de durian.
Terug in de realiteit gaan we een weekje weg. Naar Spanje op familiebezoek. Mijn nichtje heeft net een zoon en die moeten we natuurlijk zien. 26 Jaar geleden was ik een zomer lang haar au-pair en nu zijn we allebei moeder. Voordat we gaan, heb ik een paar dagen vrij en genereus bied ik aan de koffer in te pakken.
Bagage pakken was altijd leuk. Het is alsof de reis begint op het moment dat de koffer in de kamer staat. De meest bizarre kofferinhoud hadden vriendin P. en ik, toen we in overspannen staat naar La Gomera gingen. P. had zich de dag voor het vertrek in een blinde winkelgekte gegooid en hing haar – nog in cellofaan verpakte – jurkjes op kleur en stijl gesorteerd in de overvolle kast van ons appartement. Mijn 12 paar schoenen versperde de deur naar de badkamer en in de avond wankelde ik in een krijtstreep-pak op mijn Dries van Noten hakken over de rotsen naar het lokale café.
Grotere reizen maakte ik in gezelschap van mijn trouwe rugzak. Over het pakken ervan kon ik weken doen. De sport was om onder de 10 kilo te blijven. Ook al bleef ik maanden weg. Ieder shirtje moest perfect zijn en passen bij de rest en voor mij zorgen in regen, kou en warmte.
Vriendin P. (dezelfde van de overspannen koffer) bekeek uiterst kritisch de inhoud. Nee, te sexy, weg ermee. En past die broek bij je jas? Anders moet-ie eruit. De boeken hadden 'internationale ruilkwaliteit' en mijn toilettas bevatte alleen kleine flesjes met de miniemst mogelijke inhoud.
Maar goed, dat was een paar jaar geleden. Nu moet ik eerst een koffer voor ons alledrie inpakken. Ik heb het tenslotte beloofd. Dat blijkt niet zo'n goed idee te zijn, want ik beland in een logistieke nachtmerrie die me 's nachts uit mijn slaap houdt.
Rompertjes met korte en lange mouwen, truitjes, setjes, schoentjes, sokjes, voor koud en warm weer. Alles moet leuk staan, want we gaan tenslotte op familiebezoek. Nestgeur helpt misschien tegen heimwee, dus pak ik het laken uit z'n bedje luchtdicht in stapels plastic zakken in.
Muis en Ster apart voor in het vliegtuig. Samen met de juiste crackers, melk, water en fruithapje. De draagzak gaat buiten de koffer. Ik moet riemen kopen om de buggy goed te vervoeren, zodat we hem niet in 8 stukken op de bagageband terugvinden. En er moeten ook medicijnen mee: tegen doorkomende tandjes, hoesten, bulten en onrust, want hij zal het maar net krijgen.
Het reisschema huis-vliegtuig moet zo in elkaar worden gedraaid dat het ochtendslaapje niet in het geding komt, de crèche moet op de hoogte worden gebracht, de buurvrouw moet worden ingeschakeld voor de post en de planten.
Ik kan met gesloten ogen een groot project in elkaar draaien. Maar een koffer inpakken als je een kind hebt, is bijna niet te doen.
Een paar uur voor we weg moeten, heb ik de rustgevende druppels (voor mijzelf) gevonden, en is de koffer ingepakt. Meer dan de helft is gevuld met babyspullen. Voor ons blijft er ruimte over voor een broek, een stapeltje shirts, sokken en sensible onderbroeken.
Voor het eerst van mijn leven reis ik met 1 paar schoenen: wandelschoenen die heerlijk zitten maar erg lelijk zijn.
Als we eindelijk op het vliegveld staan, zeg ik mokkend dat ik hier een stukje over ga schrijven. Geliefde vindt het nodig dat te relativeren met: "Dat heeft iedereen die voor het eerst met een kind reist. Zo speciaal ben je nou ook weer niet." Ik mompel dat ik meer dan 20 jaar alleen voor mijzelf heb gezorgd en dat ik nu medeverantwoordelijk ben voor een familie. Ik, de vrouw die kalm en cool in haar eentje de wereld introk, heb rustgevende druppeltjes nodig om een koffer in te pakken!
En de vakantie? Die was heerlijk. Het mannetje genoot volop en werd iedere dag met een grote lach wakker. We ontbeten pas om 12 uur en picknickten op de rotsen en ik was stapel verliefd op mijn mannen.
Ik heb een week lang dezelfde kleren aangehad en op de terugreis bleven de rustgevende druppels gewoon in de tas.
(1963) is zelfstandig communicatie-adviseur en tekstschrijver. Ze woont samen met haar man Rik in Amsterdam. In 2005 kreeg zij haar eerste kind. Zie verder: www.decharon.nl.
