9 juni 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita zomaar een dag van uur tot uur beschrijft.
Ik word half wakker van het gestommel van Oscar maar draai me direct om voor nog een extra half uurtje. Om 7.30 ben ik aan de beurt.
De kinderen spetteren al in bad. Ik slof naar buiten om de hond eten te geven. Kan ik meteen voelen of het 'jurkenweer' of 'broekenweer' is. Gelukkig is het steeds vaker jurkenweer de laatste tijd. Dat betekent vooral minder gezeur zo dadelijk bij het aankleden.
Oscar rijdt inmiddels naar de panaderia om brood te halen. Ja, dat is een van de mazzeltjes hier. Iets verderop in ons straatje zit een broodfabriekje. We hebben dus iedere ochtend vers brood. Pan Moreno - een soort landbrood en verse broodjes voor school.
Zomaar een dag
Snel weer naar de spetterende dames. Aankleden, haren kammen en aan tafel. Gewoon een Nederlands ontbijt hoor. De Spanjaarden eten koekjes met chocolademelk, wij broodjes met yogi-drink of sap. Ook een broodje en een sapje in de rugzakjes van Nienke en Danielle.
Nienke in de auto en samen racen we naar de hoofdstraat. Daar komt zo rond halfnegen de schoolbus. Toch voor de zekerheid iets vroeger er staan. Het is ons één keer overkomen dat we hem gemist hebben... een andere chauffeur dan de reguliere, kwam 5 minuten te vroeg en weigerde ook maar een minuut langer te wachten.
Enfin, vandaag zijn we ruim op tijd. Een kus voor Nienke die samen met de buurkinderen Salvador, Rosillo en Dani de bus in stapt. Uitzwaaien en even nababbelen met de buurvrouwen over het weer. Op de terugweg even water tappen bij de bron. Het leidingwater is te drinken tegenwoordig, maar wij prefereren toch nog steeds water zonder chloor.
Thuis staat Danielle te trappelen vandaag. Voor de verandering wil ze vandaag wél naar de guarderia. Michelle zou ook wel willen maar gaat vandaag gewoon naar Cele, de oppas.
Om 9.15 uur zitten beide dames in de auto. Eerst Michelle droppen en daarna de berg opracen naar Casares. Om 9.30 uur gaat de guarderia open. Tussen 9.30 en 10.00 druppelen de kindjes één voor één binnen.
Vandaag is een van mijn kantoordagen. Rustig mijn e-mail lezen, internetten, en natuurlijk de telefoon opnemen voor Oscar en klanten ontvangen. Het begint echt druk te worden nu. Gelukkig maar. Het eerste jaar met een eigen zaak is toch altijd weer spannend.
Veel tijd heb ik niet. Om 13.30 uur moet ik Danielle weer ophalen. Daarna lopen we met zijn tweetjes altijd nog even door het dorp.
We kopen de overheerlijke chorizo bij Michellina, een lollie in de kiosko op het plein, babbelen nog wat met de guarderia-moeders en nemen 'het berpad' terug naar kantoor. Dan komen we namenlijk langs de puppies, de poesjes en de kippen. En dat blijft iedere dag een feest.
Om 14.00 staan we met de auto bij school om Nienke weer op te pikken. Ze kan wel met de schoolbus terug, maar als ik toch in het dorp ben, pik ik haar even op.
We racen weer de berg af, pikken Michelle op bij Cele en zo rond 14.30 gaan we aan tafel. Bij ons geen copieuze middagmaaltijd. Nee, gewoon brood en een kopje thee. Dat warm eten 's middags, daar kan ik niet aan wennen hoor. Zeker niet als ik het zelf klaar moet maken!
Na het eten gaat de hele familie een uurtje plat. Zo'n siesta is een echte uitvinding! Een uurtje rust zo midden op de dag gun ik eigenlijk alle moeders wel.
Zo rond 17.00 begint er weer leven in de tent te komen. Vanmiddag gaan we wandelen met de buren. Sandra heeft de koffie al klaar als we komen. Altijd met vééééél koek. Je moet het daar immers op uithouden tot een uur of 21.00.
De wandeling gaat dit keer naar de steengroeve. De kids rennen met de honden, de dames babbelen en wisselen de laatste recepten uit.
Rond een uur of 20.00 zijn we weer thuis. Koken, eten, tandenpoetsen en naar bed.
Als de meute ligt te slapen, is het inmiddels 22.00 uur. Oscar en ik schuiven nog even voor de TV om het laatste stukje van het nieuws mee te pikken. Buiten begint het donker te worden. De krekels tjilpen en de nachtvogels fluiten. Het is een heldere avond. De maan schijnt over de velden en de hoeveelheid sterren is adembenemend. De rust is weergekeerd.
