4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: is Jules een dagje weg. Dat biedt perspectieven! Maar welke?
Zaterdagochtend. Ik heb net Jules weggebracht naar het logeerhuis voor de rest van de dag. De steen in mijn maag is nog niet helemaal verdwenen.
Het is stil in huis. Ik zet een kop koffie voor mezelf, en juist als ik met de koffie de woonkamer in wil lopen, hoor ik de vrolijke stemmen van Ilian en Chris over de parkeerplaats schallen. Net terug van voetbal en ze klinken blij. Ik doe de voordeur voor ze open.
- "En? Hoe ging het?"
- "Goed." Ze kijken me niet eens aan.
- "Hebben jullie gewonnen dan?" vraag ik verbaasd.
- "Nee," is het tweestemmig antwoord. En ze verdwijnen richting woonkamer.
De DS'en klappen open en het vertrouwde bliepbliep begint. "Zullen we elkaar ontmoeten?" Zonder mij nog een blik waardig te gunnen schakelen ze over op Game-taal.
Wil staat in de keuken. "12-0," zegt hij. "Het was verschrikkelijk." Maar het lijkt de jongens niet te deren, ze hebben lekker gevoetbald. "Over tien minuten douchen!" roep ik. Na het douchen is het half twaalf en ze nestelen zich weer op de bank.
- "Jongens, Jules is naar het logeren," zeg ik.
- "Ja? Dus?" Vier duimen zijn druk in de weer.
- "Nou, dan kunnen we samen iets gaan doen."
- "Ahh, mag ik eerst nog even dit level afmaken?" klinkt het in koor.
Later probeer ik het nog een keer. Ik plof tussen ze in op de bank. "Gaan jullie de hele middag computerspelletjes doen?" Even later herhaal ik mijn vraag. Ze hadden me niet gehoord, te verdiept in het spel. "Mag dat?"vraagt Ilian.
- "Maar Jules is weg."
- "Dus?"
- "Dan kun je van alles doen."
- "Zoals?"
- "Nou, spelen in de woonkamer."
- "Geen zin in."
- "Spelletje dan?"
- "Neee..."
Ik ben verbaasd verontwaardigd. "Dus jullie zeggen de hele week dat je niet in de woonkamer kunt spelen omdat Jules er is. En dan is hij er niet, maar dan ga je niet in de woonkamer spelen."
Precies.
- "Maar dan doe je gewoon precies hetzelfde als wanneer Jules hier wel is!"
- "Ja," zegt Ilian. Zijn blik blijft gericht op het zwarte doosje voor hem, zijn ogen flitsen heen en weer.
- "Maar dan maakt het dus niet uit of Jules weg is of niet?" vraag ik vertwijfeld.
- "Jawel," zegt Ilian. "Ik vind het fijn dat hij weg is."
- "Maar waarom dan?"
- "Omdat ik nu zeker weet dat hij me niet stoort," zegt Ilian.
Hij houdt even op met spelen en kijkt me aan. "Mag ik nu weer verder?"
