7 juli 2006 door Sarcas
Het einde?! Welk einde?! Het einde van Sarcas' bijdragen, het einde van des pubers schoolloopbaan of het einde der tijden? We houden ons hart vast.
Nou, dat was dan dat. De zomervakantie is zo ongeveer begonnen. Vermoeden we althans. Onze goed georganiseerde puber was in de afgelopen week haar rooster kwijt en wist dus volstrekt niet wat te doen. En dat leidde tot een vast ritueel voor het slapen gaan.
"Wat moet ik morgen doen?"
"Ik weet het niet."
"Ik ook niet."
"Geen idee wat je morgen hebt?"
"Nee."
"Ik ook niet."
Duidelijk blijkt dat ik er ook weinig zin meer in had. Rooster kwijt, agenda kwijt, boeken kwijt, schriften kwijt. Geen idee wat er om haar heen gebeurt.
"Ik zie hier dat je woensdag je rapport krijgt..."
"Oh ja?"
"Ja. Hoe laat moet je op school zijn?"
"Weet ik niet."
De klassenlerares meent dat het 't volgend jaar waarschijnlijk beter gaat met de organisatie. De klassenlerares zegt dat het 't volgend jaar beter móet gaan met de organisatie. We zullen ons best doen.
Momenteel ben ik er moe van. Het is heel uitputtend om haar steeds voort te zwepen. Geduld, begrip en consequent proberen te zijn, vergen massa's energie. Ondertussen heb ik natuurlijk ook nog een eigen leven, met de problemen die dat kan opleveren. Allemaal vermoeiend.
Zijn er ook leuke dingen gebeurd? Tuurlijk! We zijn leuk naar het strand geweest, iets wat ik in geen jaren in Nederland had gedaan vanwege de drukte. Maar ik had ontdekt dat het naturel strand zeer rustig is. Daar hebben we een heerlijk dagje doorgebracht, en ik heb niet eens mijn billen verbrand!
Grommend berustte onze kleine meid in het feit dat er allemaal naakte mensen rondwandelden. Haar mededeling dat zij volstrekt niet naakt zou gaan, ontvingen we met een glimlach, en we verzekerden haar dat dat ook absoluut niet van haar werd verwacht. Waarop we zelf onze broek lieten zakken.
Meer gegrom volgde. Ik ben van mening dat je nooit moet nalaten je puber te choqueren, wanneer de gelegenheid zich voordoet. Heel bevredigend, na al die weken frustratie over de schoolprestaties. Toen mijn vrouw en ik ons gingen verkoelen in de golfjes, liep ze knarsetandend twee meter achter ons.
"Ik hoor niet bij jullie hoor."
"Er loopt een vreemd meisje achter ons..." meldde mijn echtgenote.
"O jee," speelde ik mee. "Wat zou die van ons willen?"
"Geen idee!"
"Zullen we wegrennen?" opperde ik.
"Nee!" kreette de puber met plotseling vooruitziende blik.
Ze had al met duidelijk misnoegen een aantal rondhuppelende dames en heren bekeken, en voorzag de wiebelende consequenties. Ze kan wel nadenken, als het zo uitkomt.
Nu begint de vakantie. In Huize Sarcas zijn de vakantieplannen onduidelijk. Maar we moeten haar natuurlijk wel bezighouden, anders wordt het een ledig hangen achter computer, TV en PlayStation. En ledigheid is des duivels oorkussen.
Toch hoop ik op een prettige vorm van ledigheid in deze vakantie. Allemaal relaxen en onze op de proef gestelde zenuwen wat rust gunnen, we kunnen het gebruiken. Zwemmen schijnt rustgevend te zijn, bespreken we thuis. Waarop dochterlief direct enthousiast begint op te sommen welke vrienden en vriendinnen ze allemaal mee wil nemen. Iemand van ons drieën heeft het niet helemaal begrepen...
Iedereen een prettige zomervakantie gewenst. Ik houd een notitieboekje en kalmerende middelen gereed.
