16 mei 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita de ene fout op de andere stapelt, maar zich telkens weer creatief herstelt.
Na flink geoefend te hebben op de Spaanse verjaarspartijtjes was het tijd voor onze eigen verjaardagen. Danielle werd 4 en Nienke 6.
Verjaardag thuis
Danielle was het eerst aan de beurt. Veel keus had ik niet; het zou gewoon een Spaanse verjaardag worden. Ach, ook een goede gelegenheid om de hele buurt uit te nodigen. En natuurlijk de vriendjes en vriendinnetjes van de guarderia.
De vriendjes en vriendinnetjes van de guarderia, dat was wel moeilijk voor Danielle. Wie zou ze vragen? Na lang wikken en wegen besloot ze Alejandro, Laura, Ana en Alvaro te vragen. En ik besloot de Engelse kindjes ook te vragen. Met die moeders heb ik immers het meeste contact.
Enfin, uitnodigingen gemaakt, routebeschrijvingen en telefoonnummer erbij gedaan, poeh, en dan de inkopen.
Tja, voor hoeveel mensen? Brood, chips, taart. En de Spaanse moeders en buurvrouwen willen vast koffie. De Engelse moeders bier en wijn. Rennen, racen en sjouwen, maar om 17.00 uur zaten we er helemaal klaar voor!
"Wanneer komen ze nou mama?" vroeg Danielle. "Ja meisje, de Spanjaarden komen altijd wat later dan afgesproken."
Om 17.30 uur kwamen de buren met hun kinderen aangewandeld, om 18.00 uur de Engelse kindjes Jake en Alex.
"Waar blijven mijn Spaanse vrienden? Wanneer komt Alejandro nou?" vroeg Danielle. Ik begon langzaam-aan nattigheid te voelen. Ik vermoedde dat ze helemaal niet zouden komen. Maar met een zucht van verlichting zag ik Laura met haar moeder binnenkomen. Oef, toch één gekomen.
Maar Danielle was ontroostbaar. Waarom kwamen haar vrienden niet? Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk kwamen ze niet; ze hebben immers geen vervoer! Ik dacht: ach, ze bellen wel en dan spreken we wat af. Nee, da's dus niet Spaans. Spaans is: gewoon niet komen als je niet kunt.
Al met al was het een leuke en gezellige verjaardag maar toch was Danielle boos en verdrietig. Wilde niet meer terug naar de guarderia. En terecht zou ik zeggen. Het is ook helemaal niet leuk als je vrienden niet komen opdagen.
Ik voelde me schuldig; waarom had ik dat nou niet beter geregeld. Natuurlijk heb ik het haar uitgelegd maar dat verandert niets aan de feiten.
Wel weer veel geleerd voor de volgende verjaardag, die van Nienke. Ik wist nu dat ik de kinderen zelf op zou moeten halen.
Nienke mocht vijf kindjes kiezen. Op de uitnodiging stond dat ik ze zou halen en weer terugbrengen, het verzamelpunt en het verzoek om alsjeblieft te bellen als ze niet konden komen. Dan konden er weer andere kindjes mee.
Nou, goed geregeld toch? Dacht ik ook! Totdat het 16.30 uur was en ik met Nienke op het plein stond... Daar stonden wel tien kinderen! Drie daarvan had Nienke uitgenodigd, de anderen waren op eigen initiatief gekomen. Ook broertjes en zusjes stonden met kado in de aanslag gereed om mee te gaan.
O jee, wat nu. Een beetje nerveus werd ik er wel van. En vervelend vond ik het ook. Ik moest zeker kinderen teleurstellen. Ik besloot het een probleem van de Spaanse moeders te maken. Legde uit dat ik maar één auto had en maximaal zes kindjes mee kon nemen. Dat dat eigenlijk al te veel was, maar goed.
Een hoop gerebbel heen en weer, en het werd geregeld. Met volle bak en een beduusde Nienke reed ik weer huiswaarts. Een iets andere groep kinderen dan we gedacht hadden, maar alla, gezellig zou het worden.
De spelletjes, traktaties en kadootjes voor de kinderen moesten iets aangepast worden, maar daar kwamen we ook wel weer uit. Creatief word je wel in Spanje, da's een ding dat zeker is.
Enne, volgende week hebben we gewoon weer een feestje. Dan met de kinderen die niet konden komen.
