10 april 2009 door Justine Pardoen
Veel ouders worstelen met het dilemma dat het verstand soms iets anders zegt dan het gevoel. Discipline is nuttig maar verzaken mag ook. De leerplicht is okee maar schoolziek moet kunnen. Alcohol tijdens de zwangerschap is schadelijk, maar een glas wijn ontspant.
In deze aflevering vraagt Justine zich af hoe ver ze kan gaan in het opvoeden van een meisje dat haar dochter had kunnen zijn. Of is dat meisje háár aan het opvoeden?
Mag ik andermans kinderen opvoeden? En tot welke leeftijd? Sinds ik in de opvoedstand sta doordat ik zelf moeder ben, jeuken mijn handen ook regelmatig buiten de deur. Naarmate mijn eigen kinderen ouder worden, houd ik me wel vaker in waar zij bij zijn – omdat ze zich schamen – maar als ze niet kijken, ga ik lekker los als het moet.
Sinds maanden had ik mezelf eens een vrije dag gegund. Heerlijk ontspannen, helemaal fris uit de sauna, lag ik op de massagetafel, toen het meisje dat me onder handen nam, plotseling de weldadige stilte verbrak. Ze was bezig met mijn benen en vroeg: "Onthaart u wel eens?"
Mijn hersens ontwaakten onmiddellijk uit de alfa-slaap: wat krijgen we nou?
- "Eh, ja soms, maar na de winter was het nog niet in me opgekomen." Stilte.
Ik doe dat ook eigenlijk helemaal niet voor mezelf, dat ontharen. Ik heb geen last van die haren, en mijn geliefde ook niet, terwijl ik er wel last van heb als ik er stoppeltjes van maak.
- "Hoe doet u dat dan? We hebben hier heel fijne methodes."
- "Ik scheer gewoon." Oh, ze wil me wat verkopen!
Gelukkig maar, ik was even bang dat ze het vies vond...
Ik lig in overpeinzing op die tafel, waar de massage allang niet meer ontspannend is. Het ontharen van mijn benen begon pas toen mijn destijds 6-jarige dochter vroeg: "Zeg mam, waarom scheer jij je benen eigenlijk niet zo als die mevrouwen op de televisie?" En toen ben ik gaan scheren. Maar ik blijf het voelen als iets wat me opgedrongen is. Niet door mijn dochter, maar door de commercie. En nu dus door zo'n hittepetit.
Ik kijk even op en zie haar plots zeer afkeurend kijken naar het haar dat ik ook op andere plekken nog gewoon koester. Ze vindt het wél vies! En hop, daar schiet ik in de opvoeding. Ik kan me niet langer beheersen. Weet zij wel dat dat obsessieve ontharen echt iets van deze tijd is? Vroeger onthaarden wij nooit, nergens. Vraag maar aan je moeder... En waarom doen we het eigenlijk? Voor onszelf?
Pas toen een vriendje het vroeg – toen ging het alleen nog maar om mijn oksels - ging ik scheren (om precies te zijn: hij mocht het doen) en toen was ik al 22! En dan te bedenken dat de kinderen in de klas van mijn dochter (groep 8) hun oksels al scheren.
Alsof ik haar moeder ben, beleer ik deze 22-jarige jonge vrouw over de culturele bepaaldheid van de beoordeling en waardering van lichaamshaar.
- "Ja, ik weet wel dat jonge vrouwen nu en in het Westen vooral, zichtbaar lichaamshaar zien als teken van gebrekkige hygiëne, maar dat is natuurlijk onzin. Het is maar net wat je geleerd hebt. Aziaten zijn juist dól op haar: er zijn vrouwen die een grote bos schaamhaar laten implanteren omdat dat juist zeer gewild is. Vrouwen zouden wat meer trots moeten zijn op hun haar. Want welke boodschap krijgen jonge meisjes eigenlijk als ze hun pasverworven tekenen van volwassenheid weer weg moeten halen?" Wat zeg ik nou? Ik wil helemaal niet in discussie, ik wil in halfslaap!
- "Nou ja, het kan verkeren. Een tijdje geleden vochten vrouwen om baas in eigen buik en haar op eigen benen, en nu vinden we het vies. Mannen zijn ook niet meer trots op hun haar, en laseren hun borst en hun rug. Doen jullie dat hier ook?"
- "Nee, maar ik weet wel waar dat kan, hoor. Mijn vriend laat het ook doen, dat is inderdaad schoner. Hier doen we het alleen bij vrouwen, en gewoon ouderwets met was, helemaal pijnloos hoor!"
Ik heb het opgegeven. "Ik zal erover nadenken", loog ik.
