1 april 1999 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Het vorige jaar sloot ik hier ferm af met een stukje dat suggereerde dat je het als adoptie-ouder met een grote portie liefde zeker redt. Een gesprek dat ik onlangs met een orthopedagoge over dit onderwerp had, maakt dat ik die suggestie toch een beetje wil bijstellen, evenals het imago van de adoptie-ouder.
De adoptie-ouder is in de ogen van velen een soort Moeder Theresa (of lady Di, zo u wilt, want Diana was een stuk liever voor homo’s dan Moeder T.). De overheid daarentegen is vooral bang dat adoptie-ouders lichtzinnige individuen zijn, vergelijkbaar met het soort mensen dat een hond uit het asiel haalt om deze vervolgens weer langs de snelweg achter te laten (vandaar dat adoptie-ouders dus eerst een ‘Martin Gaus’-cursus dienen te volgen).
De waarheid ligt, volgens mij, in het midden. Adoptie-ouders zijn noch pure filantropen, noch onbezonnen flierefluiters. Het zijn eigenlijk gewone ouders die net een beetje meer moeten kunnen. Want het kind dat zij zo liefdevol in hun armen sluiten, heeft wel wat meer achter de rug dan een kind dat, zeg maar, met een tangverlossing of keizersnede ter wereld is geholpen.
Om even in eenvoudige woorden samen te vatten wat de orthopedagoge mij vertelde: als adoptie-ouder moet je over technieken beschikken waardoor je kind zich net zo veilig en geborgen gaat voelen als een zuigeling aan moeders borst. Alleen: in de meeste gevallen praat het kind al, of is het te groot om dagenlang in een draagdoek rondgesjouwd te willen worden.
Maar het moet toch zo’n inhaalslag maken wil het zich veilig kunnen hechten – en dat is niet iets wat je hormonaal of intuïtief als verse ouder onder de knie hebt. Kijk, als de adoptie-oudercursus hier nou eens wat meer aandacht aan besteedde, dan voel je je als cursist tenminste niet constant gewogen en te licht bevonden, maar gesteund in dat enorme avontuur dat je aan wil gaan.
