4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: lijdt Jules helse pijnen. Kusjes doen wonderen. Soms is een zorgenkind net een gewoon kind.
Jules is ernstig gewond. Hij heeft een schram op zijn been en hij houdt zich groot, maar eigenlijk is hij op sterven na dood. Papa draagt hem het laatste stuk van de speeltuin naar huis. Met een dikke pruillip hangt hij tegen Wils sterke schouders, zijn handjes om de veilige nek.
Het is Koninginnedag, even voor zevenen, en ik zit buiten te lezen. De lente is zo overdadig losgebarsten dat je denkt dat het zomer is. Ik zit in een shirt met korte mouwen, opgetogen geluiden van kinderen weerkaatsen door de straten, en de vogels gaan nog lang niet slapen.
Ik leg mijn boek neer, als Wil met Jules in zijn armen de tuinpoort binnenkomt. "Wat is er, Jules?"
Jules is té zwaar gewond om te communiceren. Papa moet het vertellen. "Doet het zo'n pijn Jules?" informeer ik bezorgd. Jules knikt, trekt zijn mond in de huilstand, knijpt zijn ogen stijf dicht, en probeert tevergeefs een paar tranen te produceren. Wij gaan mee in zijn theater.
"We moeten de dokter bellen," zegt Wil gedecideerd. "Jahaa!" knikt Jules en gaat spontaan recht zitten. Ik haal de telefoon en Wil drukt een paar toetsen in. Gaat zitten, met Jules op schoot, en kijkt zeer ernstig.
"Ah, dokter..." Jules zit gespannen te luisteren, slab in de mond. "Ja, met de vader van Jules. Jules heeft heel erge pijn." Jules wijst behulpzaam zijn been aan, ziet de schram weer en barst, het hoofd theatraal in de nek, opnieuw in gejammer uit. "Zalf, zegt u?" vraagt Wil. Jules schudt heftig zijn hoofd. Dit is duidelijk geen kwetsuur die met een zalfje opgelost kan worden.
"Wat zegt u? Hoezo te laat? Ja... Maar het is vakantie!" Met de hand voor de hoorn buigt Wil zich voorover naar Jules, en fluistert hardop: "De dokter vindt het gek dat je nog niet in bed ligt!" Jules begint te grijnzen en gaat weer recht zitten.
Wil haalt zijn hand van de hoorn, en hervat de medische conversatie. "Dat weet ik niet, dokter. Ik zal het even vragen." Hand weer terug op de hoorn. "Jules, heb jij al veel kusjes gehad, vandaag?"
Kusjes? Daar moet Jules even over nadenken. Dan schudt hij zijn hoofd. Nee, eigenlijk niet.
"Dank u wel dokter. Als het straks nog niet over is, dan bel ik u weer." Wil geeft de telefoon aan mij, slaat zijn armen om Jules, en zegt: "Jij moet héél veel kusjes hebben, zegt de dokter, en dan naar bed!"
Hij geeft Jules kusjes op zijn wang, in zijn nek, en op zijn handen. Jules grinnikt. Het kietelt, maar hij geniet. Wil staat op, en draagt ons kind naar binnen. Het bedritueel kan beginnen.
