1 maart 1999 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Een meisje dat zelf geadopteerd is, schreef mij onlangs dat ze het jammer vond wanneer ouders ongevraagd vertelden dat hun kind een adoptie-kind is. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Het is precies het soort onderscheid waar je als kind géén behoefte aan hebt. Maar het is tegelijkertijd ontzettend lastig om er omheen te draaien bij een rechtstreekse vraag.
Naarmate Lisa- Xiu ouder wordt en meer begrijpt, is het steeds moeilijker om in haar nabijheid antwoord te geven aan anderen. Buitenstaanders stellen soms domme tot pijnlijke vragen, variërend van "sprak ze al Chinees toen je haar met tien maanden kreeg?" tot: "wat kost dat nou, zo'n kind?" -- en dan zijn er nog een hoop privé-kwesties waarvan ze graag zagen dat je ze onthulde. Al met al is de nieuwsgierigheid nooit boosaardig bedoeld, eerder als interesse in een onbekend verschijnsel. Ik heb wel eens mensen van overmatige nieuwsgierigheid beticht die zelf, zo bleek later, adoptie overwogen. En als iemand wil weten of ik haar echte moeder ben, kan ik gelukkig ronduit met "ja" antwoorden.
De paradox is dat wie het correct wil doen -- en wie wil dat nou niet -- openhartig met z'n adoptiekind over zijn of haar geboorte-ouders praat. Liefst op zo jong mogelijke leeftijd, zodat het kind zich geheel vrij voelt om ook zelf vragen te stellen. Toch wil je niet dat anderen erover beginnen waar zij bij is. "Neen, ze is niet geadopteerd", kun je niet zeggen - en "ja" alleen maar op zo'n manier dat het geen verder onderwerp van gesprek is. Maar ook weer niet zo dat die kleine merkt dat er iets is waar je het liever niet over wilt hebben.
Ingewikkeld dus. Het meest sympathiek zijn dan ook de volwassenen die wel iets vermoeden, maar rustig afwachten tot er een geschikt moment is voor een vraag -- of er eenvoudig niet over praten. En als ik heel eerlijk ben, ben ik altijd het gelukkigst als mensen verbaasd opmerken dat ze dachten dat Lisa-Xiu mijn biologische kind is. Uiteindelijk is ze natuurlijk gewoon ons eigen kind. En laat niemand bij mij aankomen met de vraag of ik net zoveel van haar houd als van een kind dat ik zelf zou hebben gebaard. Er zijn grenzen.
