4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: blijkt dat je ook té leuk kunt doen, als liefhebbende moeder...
Afgelopen week bracht ik Jules naar bed. De avond wordt steevast afgesloten met een liedje: "Slaap, Jules, slaap. Daar buiten loopt een schaap". En daarna hetzelfde liedje nog een keer, maar dan voor Jules en de knuffel waar hij die avond het bed mee deelt. Gek genoeg vindt onze rituelen-junk het niet erg om elke avond met een andere knuffel te gaan slapen.
Het bedritueel was erg gezellig. Jules gedroeg zich als een komisch engeltje, en ik smolt toen ik hem zo in zijn bedje zag liggen: haartjes nog een beetje nat, zo'n schattige kinderpyjama aan, en zijn ogen helder en rustig. Dus maakte ik met Varken een spelletje van het zingen, om het moment nog wat te rekken.
Varken zat op mijn hand wat te draaien, en deed of ze de tekst van Nederlands beroemdste slaapliedje kwijt was. "Ehh, wat moest ik ook alweer zingen, Jules?" vroeg Varken, terwijl ze met haar poot op haar voorhoofd tikte om beter te kunnen nadenken.
Jules' ogen begonnen te glinsteren en hij kauwde vol verwachting op zijn speen. "Wat ging Varken uithalen?" zag je hem denken. Varken twijfelde nog even, wierp toen opgetogen haar armen in de lucht. "Oh ja, ik weet het weer!" En uit volle borst begon Varken te zingen: "Slaap, Ilian, slaap!"
Jules begon te grinniken. "Ne, gg, Je!"
- "Wat...?" deed Varken verbaasd. "Is het niet goed?"
- "Ne," zei Jules lachend, en bonkte met zijn vuist tegen zijn voorhoofd om aan te geven dat Varken dom deed. "Je!"
- "Oh, zei ik het niet goed?" vroeg Varken. En toen heel hard en vlak bij Jules' oor: "Sorry!" Waarop een nieuw gegiechel uit bed opsteeg.
"Nou, nog maar een keertje dan," zei Varken. "Slaap, Chris, slaap". Opnieuw proestend protest. "Ne, gg, Je!"
"Okee, komt-ie! Slaap, papa, slaap!" En zo ging Varken verder, het hele gezin werd toegezongen, daarna de kinderen uit Jules' klas, de juffen en de ambulant begeleiders. Steeds onderbroken door een "Ne, gg, Je!" van Jules, onder steeds onbedaarlijker gelach. Het hele bed schudde heen en weer, zijn lijfje in een stuip van het lachen.
Maar eindelijk, eindelijk had Varken de juiste naam te pakken: "Slaap, Jules, slaap." "Jaaa!"complimenteerde Jules zijn beste vriendje. Daarna nog een liedje voor Jules en de koe, en toen waren we klaar. Van dankbaarheid kreeg ik een extra dikke zoen en knuffel. Jules ging slapen, nog nahikkend van de pret.
De volgende dag was het Wils beurt om ons Monster het bed in te krijgen. Ik werd alleen geroepen om het liedje mee te komen zingen. Toen Jules mij binnen zag komen, wierp hij Varken al in mijn richting. Zijn oogjes stonden al in de pretstand. En met een schok realiseerde ik het me: ik had een beetje dom gedaan de dag daarvoor. Ik had een heel leuk, erg tijdrovend en zeer voor herhaling vatbaar stukje toegevoegd aan het bedritueel. En Wil wist van niks...
Ik ging zitten, met Varken op mijn hand, en deed of mijn neus bloedde. "Slaap, Jules, slaap."
"Ne, gg, ne!" riep Jules meteen. "I, Tji, Ma, Pa, Wi!" Eerst moest Varken zich nog tien keer vergissen voordat het liedje op de juiste manier gezongen mocht worden.
Wil keek me niet begrijpend aan. Ik trok mijn meest berouwvolle gezicht naar hem. "Sorry," zei ik. "Ik heb gisteren een grapje uitgehaald." En gedwee begon Varken te zingen: Slaap, papa, slaap..."
