4 september 2013 door Enno van der Heijden
Afwisselend beschrijven Emmy de Wit (moeder van twee dochters) en Enno van der Heijden (vader van een zoon en een dochter) de seksuele ontwikkeling van hun tieners, en de manier waarop je daar als ouders mee prutst.
Door die hormonen gaat mijn dochter ook heel hard schreeuwen. Om de kleinste dingetjes. Dat ze een te laag cijfer heeft gekregen, bijvoorbeeld. "Ik vind het stom! Dit is niet normaal! Ik heb precies gedaan wat er gevraagd werd voor dat werkstuk, en ik heb maar een 8! Julius had helemaal niet aan de opdracht voldaan en die kreeg een 10!"
Voor haar was het natuurlijk helemaal geen kleinste dingetje. Dit was Groot Onrecht. Net als Groot Onbegrip, waar ze ook van kan ontploffen. Zo mag je bijvoorbeeld niets zeggen over haar Marokkaanse vriendjes. Dan schreeuwt ze: "Je begrijpt het niet! Ik val helemaal niet op Mokro's! Ik val op donkere jongens, ja. En die zijn dan toevallig vaak Marokkaans, ja. Maar dat is gewoon toeval!"
Het ergste van het ergste is Grote Schaamte. Mijn schuld, ik geef het toe. Ik ben een vader om je voor te schamen. Omdat ik het leuk vind om te provoceren. Al blijkt het werkelijke probleem soms heel ergens anders te liggen dan ik gedacht had. Waar ik mezelf dan weer voor schaam, dat ik het zó verkeerd had ingeschat.
Het begon gisteravond. Anne had twee vriendinnen meegenomen, die bleven eten. Leuk! Ik hou van koken, ik hou van gezelligheid aan tafel, en ik doe graag mijn best om iedereen te verwennen. En te vermaken. Ter verhoging van de feestvreugde speelde ik het toneelstukje 'gelukkig echtpaar' met mevrouw mijn vrouw. Flink over the top, met een overdaad aan kleffe koosnaampjes. Het bakvissen-bezoek zag er de lol wel van in, maar Anne niet.
Vandaag kwam de uitbarsting. Schreeuwen en krijsen. Bonken met de vuisten op tafel. Maar om een heel andere reden dan ik verwacht had. Niet die gruwelijke koosnaampjes waren het probleem ('honneponnetje'... dat smeekt toch om een teiltje, zou je zeggen) maar de openlijke belijdenis van echte liefde - en hoe je daar vrolijk over kunt doen - was wat haar dwars zat. Vooral in het licht van al die gebroken relaties in haar omgeving.
"Jullie zijn zo'n beetje de enige ouders die nog bij elkaar zijn," huilde ze. "Begrijp je dan niet hoe moeilijk dat voor mij is?"
