24 juni 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Mijn angst om voor de oma van mijn zoon te worden aangezien verdween onlangs – tijdelijk – als sneeuw voor de zon. Op een terras zat een echtpaar met een kind. Ze konden zowel de grootouders als de ouders zijn. We raakten aan de praat en mij werd verteld dat de kleine niet wilde slapen.
"Ach", zei de vrouw, "haar opa en oma zijn er ook niet zo vaak." En dat was de oplossing van het vraagstuk. "Jouw kindje ligt lekker te slapen", vervolgde ze. "Hoera", juichte ik van binnen, "ze denkt niet dat ik de oma ben en ze zegt jou tegen mij." Mijn dag was weer goed.
Maar al snel merkte ik dat deze angst plaats maakt voor een iets reëlere, zij het net zo domme angst. Dat zit zo. Er was mij verteld dat als je borstvoeding zou geven, je zó weer op je oude gewicht zou zijn. En ik geloofde dat. Dom, dom, dom. Want dat is dus niet zo. Althans bij mij niet. De zwangerschapskilo's willen er maar niet af.
Nu verkeer ik in een permanente tweestrijd. Aan de ene kant wil ik graag veel chocola eten (ik ben zielig, want ik ben dik en dus mag ik chocola eten). Maar aan de andere kant wil ik mij zo vreselijk graag geen zorgen meer hoeven maken om al die kwabben en wil ik zo vreselijk graag mijn mooie kleren weer aan. Het bloesje uit Parijs, het zijden rokje uit Barcelona. Gewoon. Al die spullen die ik droeg toen geliefde en ik in opperste staat van verliefdheid onze stedentripjes maakten. Toen ik geen borstvoedingsbeha's droeg, maar mooie rode verleidingsniemendalletjes.
Terug naar het probleem. Nu de opmerkingen over mijn ouderdom waren uitgebleven, was ik weer bang dat mensen zouden denken dat ik zwanger zou zijn. Dát zou pas erg zijn... En een niet onwaarschijnlijke gedachte trouwens. Want laten we eerlijk zijn. Het lijkt er ook wel op. Dus liet ik de chocola laten staan en haalde ik de DVD Fit worden na je zwangerschap.
Stiekem hoopte ik dat iemand de overtollige kilo's er af zou praten. Of mij zou vertellen dat het echt vanzelf weg zou gaan, dat ik mijzelf gewoon moest accepteren. Maar het bleek een opname te zijn van de blije 'Nederland in beweging'-man.
Mijn weerstand opzij zettend, ging ik voor de tv staan en ik deed enthousiast mee. Geliefde vond het erg amusant en riep vanuit de keuken dat het er heel vrolijk uitzag. Maar na de zoveelste 'Mambo, grapevine en ja daar komt-ie weer 1,2,3,4, cha-cha-cha' snapte ik de pasjes nog steeds niet en wilde ik alleen nog maar meer chocola. Exit DVD. Ik ga wel naar de sportschool, of weer naar yoga, of ik ga iedere dag heel ver lopen.
Dat voornemen strandde ook weer. Tot gisteren. Ik zat in een bus die tot de nok toe gevuld was met studenten. Ik moest foto's maken en zat helemaal in de 'wat ben ik lekker aan het werk'-sfeer. Totdat een fris meisje met bruine krullen me bezorgd aankeek en vroeg: "Wilt u zitten mevrouw?". De verwarring raasde door mijn hoofd. Help, ze vraagt of ik wil zitten. Het is zover. Het is officieel. In de ogen van dit meisje ben ik oud. Ik ben niet eens zwanger en toch vraagt ze of ik wil zitten...
Die avond, terwijl we in de avondzon zaten te eten, vertelde ik het verhaal. En wat zegt geliefde? "Misschien dacht ze wel dat je zwanger was."
Ik was woordeloos. Ja, duw dat mes er maar nog wat verder in. Ik zie er oud én zwanger uit. Dat is Niet De Bedoeling. Hier Ben Ik Niet Blij Mee! "Schatje, je moet wel adem halen, het is echt niet zo hoor, ik bedoelde iets anders...", hoorde ik in de verte.
Mijn besluit nam ik op dat moment. Roosevelt zei het al: "The only thing we have to fear, is fear itself". Dan denken ze maar dat ik zwanger of oma ben. Ik hou erover op. Hier heb ik geen zin meer in. En volgende week ga ik naar de sportschool. Echt waar. Serieus. Ik meen het.
