4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: krijgt Jules concurrentie van een nieuw buurjongetje. Zijn alleenheerschappij heeft afgedaan. Wat nu?
Er is een nieuw jongetje in de buurt. Hij was er al langer, maar sinds kort kan hij een beetje lopen. En zoals bij de meeste dreumesen begint hij nu onbevreesd de wereld buiten zijn eigen tuintje te verkennen. Zijn moeder loopt er steevast 2 meter achter, of voor, en begeleidt hem op zijn queeste.
Het ventje heeft nog een grondig gebrek aan kennis omtrent het eigendomsrecht. Als hij iets ziet wat hij interessant vindt, waggelt hij erop af en pakt het.
De afgelopen jaren heeft Jules in zijn eentje de scepter gezwaaid over de buurt. Iedereen kent hem, iedereen groet hem, en hij mag altijd veel meer dan de andere kinderen. Als Jules vrolijk met zijn tractor door het speelveld van voetballende buurkinderen heen ragt, houden ze even de bal in. Ook als hij dat drie keer doet. Jules vindt het heel normaal dat hij de baas is, en dat er bovengemiddeld rekening met hem wordt gehouden.
Maar nu is er De Nieuwe Dreumes. Als Jules bezig is in de tuin, komt De Nieuwe Dreumes eraan waggelen, en zit hij verbazend snel op Jules' tractor. Als door een wesp gestoken schiet Jules vanuit hurkstand omhoog.
"Ne!" roept hij vermanend, en ter verduidelijking heft hij zijn vinger. Het buurjongetje merkt het niet eens, zo verrukt is hij over de tractor.
"Ne, Je!" verheft Jules zijn stem nu, en hij stevent met grote passen de tuin uit om zijn tractor te heroveren. Hij pakt met beide handen het stuur van de tractor vast, wriemelt zijn been half over het jochie heen, en wipt hem dan met zijn billen zo van het zadel. Kijkt nog eens verontwaardigd over zijn schouder. "Je!" roept hij nog eens voor de zekerheid.
Vanavond na het eten, toen ik naar buiten ging voor een sigaret, kroop het buurjongetje onder de deur van onze carport door om de auto's en de zandbak bij ons in de tuin te bekijken. Zijn moeder stond er een beetje schaapachtig bij te kijken, maar begon een praatje toen ze merkte dat ik het niet erg vond. Best gezellig.
Ondertussen pakte het jochie alle auto's vast en probeerde of ze lekker reden. Tot we werden opgeschrikt door een hoop kabaal in ons huis. Jules stond binnen luid te roepen en te gebaren.
"Ne! Je!" riep hij bestraffend tegen zijn buurjongen. Op zijn tenen voor het raam, zijn ogen groot van ongerustheid, hoofd in de nek, en verwoed op zijn slab kauwend.
Toen het jochie niet reageerde, veranderde hij van tactiek: "Ma! Maaa!" Hij klapte bijna dubbel, het geschreeuw kwam echt vanuit zijn tenen.
Toen ik naar hem keek, schudde hij wild zijn hoofd, wees naar het jongetje, en maakte een wegwerpgebaar. Toen zijn vinger naar zijn borst: "Je!"
Het zullen nog zware weken worden voor Ons Monster. Er is nu concurrentie in de buurt. Dit jongetje mag ook alles, want hij is nog klein. En als hij iets ondeugends doet, lacht men nog vertederd. Net als bij Jules.
Gelukkig voor Jules is het maar tijdelijk. Want over een poosje is dit minimensje geestelijk verder dan Jules, en heeft Ons Monster weer het alleenrecht in de straat. Maar tot dan is het oppassen geblazen.
