30 augustus 2013 door Marie Louise Wibier
Marie Louise Wibier neemt ons mee in de wereld van de basisschool. Leerzaam voor beginners, herkenbaar voor gevorderden.
In deze aflevering: verbaast Marie Louise zich over het schrijfonderwijs. Wel een fysiotherapeute en een pennencommissie, maar geen duidelijke visie.
De hele klas mag wennen aan een nieuw schrijfsysteem dat is geïntroduceerd. Jammer. Vorig jaar hebben ze net alle letters en hoofdletters gehad. Zo komt het dat de kinderen, vooral de jongetjes, opnieuw moeten leren een automatisch schrift te ontwikkelen.
Het oefenen gebeurt – heel zorgvuldig – onder begeleiding van een fysiotherapeute. Fijn dat hier zo veel aandacht voor is... Maar is schrijfles geven niet de core business van juffen en meesters? Nog even en de rekenles wordt uitbesteed aan een teltherapeut.
Ik wist het niet, maar er blijkt zelfs een pennencommissie binnen de school te zijn. Die heeft besloten dat de vulpen die vorig jaar is aangeschaft, nu weer wordt afgeschaft. Een vulpen is niets voor kinderen. De een duwt te hard, de ander te zacht. Het is nog niet duidelijk voor welke pen dit jaar wordt gekozen. Het is al bijna herfstvakantie.
Als ik mijn zoon vraag of hij al een pen heeft, vertelt hij: "Ik heb een potlood". Daar houd ik van. Geen pen is goed genoeg voor mijn zoon.
Thuis gebruikt hij stiften en balpennen door elkaar. Eigenlijk schrijft hij het liefst met mijn pen. Dat zou wel een goede optie zijn. De pen waar je het vaakst mee schrijft moet je leren hanteren. Maar zo zal het wel niet werken.
Inmiddels heeft mijn zoon een geschikte pen gekregen. "Wat is het nu voor pen?" vraag ik hem. Dat moet toch een technisch hoogstandje wezen. "Een mooie rode, en hij schrijft lekker", antwoordt hij. Ja denk ik, dat is de beste optie. Een pen die lekker schrijft.
Het valt nog niet mee om op school te leren schrijven. Zeker niet als er zó weinig lijn in het beleid zit.
