1 december 1998 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Voordat Lisa-Xiu bij ons was, hebben haar vader en ik meegedaan aan een enquête van de universiteit van Utrecht. De uitslag van het geheel was bedoeld om de voorgesprekken met de kinderbescherming te helpen standaardiseren, opdat ze in elke provincie op vergelijkbare wijze verlopen. (Tijdens die gesprekken wordt namelijk besloten of je toestemming krijgt om te adopteren of niet.) Tegelijkertijd kon je met de enquête je ouderlijke capaciteit laten taxeren. De conclusie die uit mijn antwoorden werd getrokken luidde: 'de moeder denkt dat liefde geven voldoende is.' Het was niet flatteus bedoeld, want de eerder gevolgde adoptiecursus had mij allang op andere gedachten moeten brengen. Toch heb ik het altijd, diep in mijn hart, als compliment opgevat.
Na ruim anderhalf jaar ervaring als adoptie-ouder moet ik wel toegeven dat er méér bij komt kijken. Uithoudingsvermogen bijvoorbeeld. Intuïtie en rationeel nadenken over wat moederinstincten behelzen. De balans zoeken tussen wat 'elk kind' doet, en adoptie-specifiek gedrag. Niets familiairs kunnen herkennen, en toch zo vertrouwd zijn met die oogopslag, dat vastbesloten mondje, die handjes. Nooit de fysieke symbiose met een zuigeling hebben gekend en toch 'mama' worden genoemd, met beslist hormonale reacties mijnerzijds. Normaal vinden wat je constant als uniek ervaart. Neen, de deskundigen hebben gelijk: liefde alleen is lang niet alles.
Maar toen ik die enquête in 1996 invulde, had ik nog geen flauw benul van wat het ouderschap allemaal bij je losmaakt. Toch had een anonieme dichter het al voor mij en andere adoptie-ouders uitgespeld:
Adoption Creed:
Not flesh of my flesh
nor bone of my bone,
but still miraculously
my own.Never forget for a
single minute,
you didn't grow under my heart
but in it.
