11 mei 2007 door Christel Westgeest
Jean en Christel hebben besloten de stap te wagen. Ze gaan naar Canada.
Het is zover: Jean en ik hebben besloten de stap te wagen. We gaan naar Canada. Voor ons is het spannend, we praten er het liefst de hele dag over. Maar we moeten wel oppassen dat we dat niet doen waar de kinderen bij zijn. Die zijn nog zo jong – Rosa is 3 en Jacob is 1 – dat het beter is dat we nog even wachten met vertellen over de verhuizing tot het moment dat vrijwel alles geregeld is.
Een huis zoeken in 'the Greater Toronto Area' met enige haast, valt niet mee. We hebben maar vier dagen om twintig stulpen te bekijken. De Canadese makelaar (met Amerikaanse inslag, "such a great house!") heeft de vaart er flink in. Na een aantal huizen wordt het ons pijnlijk duidelijk: Toronto en omgeving is groot, heel groot. En er is veel, heel veel nieuwbouw. Gaan we daarvoor naar Canada? Het was hier toch weids en uitgestrekt?
Mijn eerste indruk geeft mij een raar gevoel, maar Jean is vol goede moed. We vinden wel wat. De laatste dag vinden we een prima bungalow en kunnen we met foto's en optimisme huiswaarts.
Tijdens onze huizenjacht in Toronto en omgeving heb ik voor Rosa wel alvast wat gefilmd. Zodra we thuis waren, heb ik haar de beelden van het nieuwe huis, de buurt, de nieuwe crèche en de eekhoorntjes die in de tuin liepen, laten zien. Daar kunnen peuters wel wat mee. Op deze manier worden ze betrokken bij de komende verhuizing en kun je concrete beelden laten zien en erbij vertellen wat het is.
Het blijft natuurlijk lastig. Want wáár ligt Canada dan? Je kunt net zo goed 'Zwolle' zeggen, dat kennen ze ook niet. Mag ik die eekhoorntjes nú aaien? Wie gaan er mee? Wat gebeurt er met ons huis?
Allemaal vragen over het hier en nu. Terwijl verhuizen over straks gaat. En tja, straks... dat is een woord dat peuters niet goed verstaan.
Tijd om in te pakken! Alles moet binnen twee weken in een container zitten. Ik mag van de verhuis-meneer niet meer dan 70 dozen inpakken. Anders past het niet. Het huis waar we gaan wonen is helaas twee maal zo klein qua vierkantemeters als wat we nu hebben. Je zult maar naar Canada gaan voor de ruimte.
Halveren van de spullen dus. Ik leg Rosa uit dat we niet alles mee kunnen nemen. Speelgoed dat achter moet blijven, geven we aan vriendjes. Het argument "daar ben je nu toch te klein voor" werkt goed bij een 3-jarige. Gezamenlijk pakken we haar kamer in en Rosa mag alles wat overblijft, zelf in de doos doen. De knuffels in haar bed doen we meteen in de logeertas. Die gaan mee naar de opa's en oma's waar we ook nog weken zullen bivakkeren voor vertrek.
Mijn god, hoe leg ik dit allemaal aan haar uit? Het is nogal wat. Eerst alles inpakken en weggaan uit de vertrouwde omgeving. Dan bij de ene opa en oma logeren met het gezin. Vervolgens weer bij de andere opa en oma. En dan moet het echte werk nog beginnen.
Door er veel over te praten en zeker met behulp van een boekje, kom ik gelukkig een heel eind. We lezen nu al weken haar favoriete 'Annabella gaat verhuizen'. Met wat fantasie kunnen we het verhaal toepassen op onze eigen situatie, waardoor het Rosa langzaam duidelijk wordt. Eerst gaan de spullen in een container en met de boot naar Canada. Dan gaan wij met het vliegtuig er achteraan, en dan kunnen we naar ons nieuwe huis. Die stappen kan ze al vrij vlug herhalen en ze zegt het ook tegen iedereen die het maar horen wil.
Het voorlopige logeren geeft minder gedoe dan ik had gedacht. Als kinderen zich veilig voelen in een andere omgeving, is er al een hoop gewonnen. Een beetje extra aandacht kan ook geen kwaad. Zo heeft Rosa bij opa en oma een kamertje met boekjes van thuis, herkenbare foto's, en knuffelbeesten. Ze vindt het allemaal prachtig.
Jacob moet vooral erg wennen tijdens de logeerpartijen. Hij wordt midden in de nacht opeens wakker en hij hangt meer aan mij overdag. Voor deze 1-jarige wordt het allemaal meer een gevoelskwestie; hij is vooral erg gevoelig voor hoe wij ons voelen. En wij zijn gestressed, dus Jacob is volledig uit z'n doen.
Goed, de eerste verhuishobbel is genomen, maar voorlopig leven we nog even uit een aantal koffers.
