15 april 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Laatst moet ik naar een belangrijke opening. Er waren een hoop belangrijke mensen die belangrijke dingen zeiden. Ik werd geacht daar deel aan te nemen. Ik had mijn uiterste best gedaan er zakelijk uit te zien. Het resultaat liet nogal te wensen over. Het is vrijwel onmogelijk om er zakelijk uit te zien met die dikke buik.
Naar dit soort gelegenheden neem ik altijd mijn 'hé, ik heb alles onder controle, ik weet precies waar ik mee bezig ben'-jasje mee. Erg fijn jasje. Zit altijd goed en behoedt me voor gevoelens van te grote kwetsbaarheid.
De bijeenkomst was op een trendy locatie, de sfeer was opperbest. Maar ik wist al direct dat het voor mij niet echt de goede plaats was. Met verbazing nam ik mijn gedrag waar. In een ver verleden was ik op mensen afgestapt. "Wat leuk dat je er bent, hoe is het? Ja, wordt mooi hier hè? Ja, heel bijzonder." Oké, ik geef toe, niet echt hoogstaand, maar het was beter dan wat ik nu deed. Namelijk ergens achterin op een bank zitten, gewapend met een taartje en een kop thee om daar aandachtig naar buiten te staren.
Er was een hippe band en nog veel hipper (lees: jong en strak) personeel dat zich behendig om het publiek heen slierde. Met genoegen zag ik dat één van de dames een fiks achterwerk had (volwassenheid komt niet op alle punten met de jaren). Eigenlijk zat ik best goed daar op die bank. Jammer alleen van al die mensen.
Halverwege de opening kwam er een vriendelijke dame naast mij zitten. Zij had over mij gehoord en had allerlei vragen. Een prima gelegenheid voor een geanimeerd gesprek, zou je zeggen. En wat gebeurde er? Van mij kwamen er geen briljante antwoorden, maar slechts: "Ja", "Hm, hm" en "Nee". (Hallo, woont daar nog iemand?...).
Ik zag de paniek oprijzen bij de aardige mevrouw en ik was niet bij machte er iets aan te doen. Was ze overgestapt naar: "Is dat nou zwaar, zo'n buik?" Maar het was een te keurige mevrouw. Na nog wat vruchteloze vragen gaf ze het op met de smoes dat ze daar nog iemand zag die ze móest spreken. Ze had groot gelijk. Ik zou ook niet met mij willen praten.
Voorlopig houd ik mij verre van officiële gelegenheden. Over een paar maanden doe ik dat jasje weer aan en stap ik vol zelfvertrouwen op de mensheid af. Hoop ik.
