30 augustus 2013 door Marie Louise Wibier
Marie Louise Wibier neemt ons mee in de wereld van de basisschool. Leerzaam voor beginners, herkenbaar voor gevorderden.
In deze aflevering: eens gegeven blijft gegeven, vindt moeder Marie Louise. Ook ouders moeten hun verlies leren incasseren...
Op het schoolplein word ik door een aantal kinderen aangesproken. Mijn zoon zou de grootste beker met de loterij hebben gewonnen. Inderdaad, met een joekel van een beker komt hij naar buiten. Vol trots, iedereen wil met hem afspreken. Eindelijk, eindelijk heeft hij een keer gewonnen met een spelletje.
De vreugde is van korte duur. De volgende ochtend ontvang ik een mailtje van de directeur, met het verzoek om alle verlote bekers terug te geven aan de school. Ouders hebben geklaagd, want die bekers hebben een historische waarde voor de school. Het belang hiervan was even uit het oog verloren. Het mailtje wordt onderschreven door 'alle leerkrachten'.
Maar de juf heeft er moeite mee. De loterij heeft plaatsgevonden in het kader van het project 'Leefstijl'. Leefstijl is een programma dat op school wordt gehanteerd om de sociaal-emotionele kant van leerlingen te stimuleren. De loterij was bedoeld om blij te leren zijn voor iemand anders, ook als je zelf niet wint.
Met de Leefstijl van de kinderen zit het wel goed. Maar die ouders. Daar kun je nog wel een project aan wijden; blij zijn voor een ander.
Mijn zoon vat het in één zin samen: "Heel dom van de meester, om het eerst weg te geven en dan weer terug te vragen." Ja, zo snel kan dat gaan. Binnen 24 uur van top-down naar bottom-up.
Van mij hoeft mijn zoon zijn beker niet in te leveren. Als ik een lekkere zelfstandige volwassene wil afleveren aan de maatschappij moet ik wel consequent zijn. Volgens mij is dat het eerste wat ik heb geleerd bij het opvoeden van mijn kind.
Nu puilt er weer een vitrinekastje uit op school, met allemaal kleine onbenullige bekertjes. En die ene grote, de allergrootste, waarvan de hele school weet wie 'm heeft, die ontbreekt.
De beker staat prachtig in onze huiskamer. In de computer heeft mijn zoon een agendering aangebracht om de beker elke dag te poetsen. Zijn trofee, die intens gekoesterd wordt. Elke keer als er een vriendje komt spelen, wil die de enorme beker optillen. "Even vasthouden, mag dat?" Dat mag, van mijn zoon. Eindelijk een beker waar je bij kan, en die je op mag tillen. Je 10 seconden een winnaar voelen. Verliezers horen daar automatisch bij.
