1 april 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Ik reis regelmatig met de trein. In de ochtendspits heen en in de avondspits weer terug. Wat een geduw en getrek. Er zou eens onderzoek naar gedaan moeten worden.
Iedereen vindt dat 'ie recht heeft op een plaats. Maar ik het meest. Ja, natuurlijk, ik het meest. Ik ben zwanger, dat zie je toch? Uiteraard zeg ik dat niet hardop. Dit alles geschiedt puur op basis van lichaamstaal. Behalve een gemompelde vervloeking, is het namelijk volstrekt stil bij het betreden van de trein.
Voor wie niet veel met de trein reist: het gaat als volgt. De trein komt eraan. Op dat moment haal je de forenzen er al uit. Die rechten de rug, weten precies waar hun favoriete coupé stopt, en lopen zonder blikken of blozen door. Het spel is om door wilskracht de trein zo te laten stoppen dat je direct naast de deur staat. Voordat ik zwanger was, maakte ik mij breder, trok ik een onzichtbaar schild om mij heen, en wurmde ik mij beheerst doch krachtig de trein in. Te laat instappen betekent immers staan.
Nu is mijn positie anders. Ik ben niet alleen een werkende vrouw, maar een werkende vrouw met buik met inhoud. Ik kan best een beetje meedoen aan het grote instapspel, maar ik ben gewoon niet zo stoer meer. Dus tegenwoordig posteer ik mij naast de treindeur en wacht ik af.
Dan gebeurt er iets merkwaardigs. Mannen, zonder daar op enige wijze blijk van te geven, laten mij eerst instappen. Vrouwen daarentegen, en dan vooral jonge vrouwen, strak in pak en lichaam, kin omhoog: I dare you, probeer er eens langs te komen, ellebogen mij uit de weg.
"Wegwezen dikke, neem de volgende trein maar". Ik kijk ze dan verbluft aan en stuur een stille smeekbede: "Pardon, maar een poosje geleden was ik nog zoals jullie, wat is er gebeurd met sisterhood? Lig ik er dan helemaal uit?"
Nu hoorde ik laatst het verhaal van iemand die tot een week voor haar bevalling iedere dag met de trein ging en iedere dag een uur lang moest staan. Heen en terug. Met haar dikke buik stond ze twee keer per dag in het gangpad, omgeven door inderhaast opgetrokken kranten. Wij willen die mevrouw niet zien, die mevrouw is zwanger, wij voelen ons allemaal schuldig, maar we willen niet opstaan.
Overigens waren dat vooral mannen. Daar gaat mijn overtuiging. Waar het op neerkomt, is dat mannen én vrouwen willen zitten en dat ik hoop dat ik een tijdelijk uitzonderingspositie heb.
Ik vraag me wel af hoe dat gaat als ik, eenmaal bevallen en uitgeput van een nacht niet slapen, een zwangere vrouw in de trein zie staan...
