18 maart 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Het is zover. De zwangerschapscursus is begonnen. Tussen alle werkzaamheden in fiets ik naar de andere kant van de stad om met een groep vrouwen die ik niet ken, te gaan oefenen in een van de intiemste ervaringen die ons ooit zal overkomen.
Door het raam zie ik ze al zitten. Vrouwen met dikke buiken. Wat is dat toch? Waarom heb ik zo'n overdreven desinteresse voor zwangere vrouwen? Volgens vriendin R. komt het omdat ik dan niet meer uniek ben en het spotlight met anderen moet delen. En ik vrees dat ze gelijk heeft. Maar dit terzijde.
Eenmaal binnen krijg ik een lijstje met daarop: naam, adres, plaats, uitgerekende datum, verloskundigenpraktijk en – jawel – daar staat het: leeftijd.
Razendsnel scan ik het lijstje. Dat wil zeggen, ik zie alleen het rijtje met leeftijd. De gemiddelde leeftijd is 30. Wat ouder, wat jonger, dan heel lang niets, en dan ik: 41. Ik krijg het gelijk benauwd. Als mijn naam wordt genoemd, steek ik losjes mijn hand op. "Ja hoor ik ben er. Die oude vrouw die ook nog zo graag wil. Kijk maar goed, zo ziet een aanstaande moeder op leeftijd er nou uit."
Niemand kijkt me raar aan. Iedereen is veel te druk met zichzelf bezig. Ik realiseer me dat ik aan leeftijdsdiscriminatie doe. Ik veroordeel mijzelf, voordat iemand anders het kan doen.
Als de cursus echt begint, moeten we zeggen wat ons zoal mankeert. Mijn klachtenlijst is inmiddels behoorlijk. Van brandend maagzuur tot een overbelast bekken. Maar ik zal toch wel heel erg stom zijn om dat allemaal te zeggen. Voor je het weet, denkt de hele groep: "ja, dat komt ervan. Had je maar niet zo laat zwanger moeten worden."
Tijdens de oefeningen blijken mijn mede-zwangeren het ook behoorlijk zwaar te hebben. Hmm, misschien zijn de klachten minder leeeftijdsgebonden dan ik had gedacht.
Diezelfde avond roept een Antilliaanse man me toe: "Zo, jij bent dik geworden, hoéveel maanden zwanger ben jij wel niet?" Ik sputter beleefd wat terug. Maar dan komt de gevreesde vraag: "Jij bent ook de jongste niet meer, hoe oud ben jij wel niet?"
Het wordt een beetje licht in mijn hoofd. Ik ben betrapt. Ze kunnen het zien, ik ben oud en de rest van de wereld is gewoon te beschaafd om het me te zeggen. Maar deze meneer neemt geen blad voor de mond. Ik ben alsnog ontmaskerd als Echte Oude Moeder.
De man, niet gehinderd door mijn verwarring, vervolgt: "Ja, want de meesten zijn veel jonger dan jij, hoor. Die krijgen al een baby met 19 of 20. Maar zij hebben bijna geen levenservaring. Jij bent wel zeker 30. Jij hebt toch veel meer ervaring." 30! Hij denkt dat ik een jaar of 30 ben! Ik kan de man wel zoenen.
Ik ben verschrikkelijk ijdel. Ik geef het ruiterlijk toe en ik bén ook een oudere moeder. Maar – volgens die meneer op straat – wel een moeder op leeftijd van een jaar of 30 mét levenservaring.
