4 maart 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Mijn humeur is niet altijd zo stabiel als ik het graag zou willen. Een tikje jaloers kijk ik naar mensen die altijd vrolijk en evenwichtig in het leven lijken te staan. Ik doe echt mijn uiterste best. Maar die positieve kant kan ik niet altijd vinden.
Ook zitten mijn tranen nogal los. Niet alleen door het Grote Verdriet, ook sentimentele reclame kan het werk al doen. Maar sinds ik zwanger ben, snap ik er soms helemaal niets meer van.
Een voorbeeld. Mijn geliefde ging nieuwe schoenen kopen. Niet zomaar schoenen, maar schoenen voor ons trouwen. In de winkel waren alle meisjes heel mooi, jong en vooral dun. Ik had de verkeerde jurk aan met daarboven een bloementop en voelde me een boerin uit het Oostblok.
Geliefde paste veel schoenen die ik niet zo heel mooi vond, maar ik wilde niet truttig en bevooroordeeld overkomen (hé, ik ben ook nog best wel hip). Vanuit mijn ooghoeken zag ik een paar prachtige schoenen. Mijn favoriete kleur, goede vorm. Dat moesten ze dus worden.
Ze werden gepast, ze zaten goed. Maar: "Het is niet mijn kleur".
Pardon?, dacht ik, "niet mijn kleur?" Maar ik vind ze toch mooi? Help, dacht ik toen al. Wat is hier gaande? Er woont nog een opgewonden afgewezen kleuter in mij, die komt er nu uit. Goed. Wij zonder schoenen de winkel uit. Gezicht op onweer. Nee, ik fiets wel alleen naar huis, je hoeft ook niet naast me te fietsen.
Ondertussen was het in mijn hersens een drukte van belang. Wie ben jij? Ga uit mij! Waar ben je mee bezig, jij bent toch niet de baas over zijn voeten? Ja, maar ik ben zwanger en een beetje fragiel, daar kan-ie toch rekening mee houden? Wat ben jij een ongelooflijke puber, bied je verontschuldigingen aan. Pffff, waarom?
Om een heel lang verhaal kort te houden: ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden. Geliefde gaf de schuld aan de hormonen, ik ook. De volgende dag is hij alsnog de schoenen gaan kopen. Ze zitten toch niet zo lekker. Maar ze staan wel heel mooi.
Ander voorbeeld. Vorige week had ik mijzelf een dagje vrij gegeven. Ik ging nuttige dingen doen. Niet dus, want een groot deel van de dag heb ik voor de tv gehangen (en de rest van de tijd zat ik in bad). Wat zag ik daar? Het programma 'Beschuit met muisjes'. Nu houd ik niet zo van bevallingsprogramma's. Ben nog niet echt toe aan pijn, bloed en keizersnedes. Maar dit bleek een heel keurig programma van de EO te zijn. Geen bloot, of al te grote emoties, maar de dagelijkse belevenissen van de kraamafdeling van een ziekenhuis.
De eerste beelden bekeek ik met belangstelling. Daarna voelde ik iets opengaan in mijn lichaam. De gevoelens van de kraamvrouwen, én die van hun zussen, vaders, moeders, kinderen, kortom van al het bezoek, zaten opeens in mij. Vanaf dat moment gingen de sluizen open. Eerst nog redelijk beschaafd (terwijl je huilt denk je: volgens mij zie ik er best interessant uit). Daarna kwam er al snel snot en werd het een stuk minder aantrekkelijk.
Tegen de tijd dat de aftiteling liep, zat ik met gierende uithalen op de bank. Verdriet, hoop, pijn, blijdschap en onzekerheid hadden zich even heel duidelijk laten voelen. Het was alsof ik 10 kilo kwijt was. Wat een heerlijk gevoel. Ik kan niet wachten tot de volgende aflevering.
