29 augustus 2003 door Justine Pardoen
Veel ouders worstelen met het dilemma dat het verstand soms iets anders zegt dan het gevoel. Discipline is nuttig maar verzaken mag ook. De leerplicht is okee maar schoolziek moet kunnen. Alcohol tijdens de zwangerschap is schadelijk, maar een glas wijn ontspant.
In deze aflevering laat Justine zich nog één keer verleiden tot een baby.
Als ik mijn wimpers met mascara bewerk, tuit ik uit gewoonte mijn lippen en meestal trek ik de 'O' die mijn mond vormt, nog scheef ook. Waarom doe ik dat eigenlijk? Om meer ruimte rond mijn ogen te maken. Vroeger werkte dat misschien, maar vandaag zag ik dat het niets uitmaakt: mijn huid is zo slap geworden, dat alleen mijn mond nog maar beweegt en verder niets.
Kortom: ik word oud. Op foto's zie ik mijn onderkinnen, mijn hals is niet strak meer. Om over buik en borsten nog maar te zwijgen. Twee kinderen hebben we. Lang heb ik de mogelijkheid gekoesterd dat er nog eentje bij zou kunnen komen. Maar ik zal er nu aan moeten wennen dat het afgelopen is. Mijn buik is leeg. De wieg staat in de kelder.
Nog ééntje dan?
Vooruit dan. Hè toe, nog eentje dan! Kan er ook nog wel bij. Waar er vier kunnen eten, kunnen er ook vijf eten. Dan schuiven we gewoon allemaal wat op in het grote bed en op de achterbank van de auto. De luiers heb ik nog in gebruik als poetsdoek, die was ik gewoon heet en dan zijn ze weer bruikbaar. En de wieg, oh, de wieg!
Kleertjes scharrel ik wel bij elkaar. Ik ruk gewoon wat van de baby-poppen hier in huis. Dekentjes zijn er nog. Voor de kinderwagen zoek ik even bij de Annonces op de site. Wat heb je meer nodig: een warm nest, borstvoeding... kost niets!
Het wordt vast weer een meid, of nee, een jongen. Of toch een meisje. Nou ja, wat doet het ertoe? En dan gaan we weer dicht bij huis met vakantie, ook gezellig. Weet je nog, die eerte paar jaren? Ameland, zee, geen wagenzieke kinderen op die lange rit naar Frankrijk. Heerlijk rustig eigenlijk. Wat denk je? Het kan nog net. Ik ben nu 44, gezond en waarschijnlijk nog vruchtbaar.
"Ben je niet benieuwd?" De beoogde vader leest de krant (of doet alsof) en kijkt even op. Hij heeft beloofd de boodschappen te doen en vraagt: "Wat wil je eten vanavond?"
Ik weet het. Hij heeft gelijk: het is een afgesloten hoofdstuk.
Nu, een paar maanden later, is er toch beschuit met muisjes. Mevrouw Zapf heeft ze voor ons meegebracht. En ik mag poseren maar haar baby, alsof het de mijne is.
Baby Annabell is geboren, het nieuwe zusje van Baby Born. Van de Zapf familie. Zapf Creation wil dat natuurlijk graag vieren. Met ons, want wij communiceren met ouders. En ouders kopen baby-poppen. Er moeten natuurlijk veel nieuwe poppenmoedertjes bijkomen, dit jaar. Of ze haar dus mocht komen voorstellen.
We zijn hier op de redactie niet zo happig op dat soort voorstellen. Voor je het weet staan ze allemaal op de stoep, met nieuwe babydoekjes, flesjes, hapjes en drankjes, luiers en weet ik wat allemaal. Daar hebben we helaas geen tijd voor. We gaan ook nooit ergens lunchen of zo, of feestjes vieren ter ere van de introductie van een nieuw product. We lezen hier alleen maar boeken, en spelen zo nu en dan een cd-rommetje of een video. Verder geen fratsen.
Maar deze keer zei ik zomaar: "Ja, welkom". Ik schaam me een beetje; diep in mijn hart wilde ik gewoon nog een baby in mijn armen.
En daar sta ik dan. Met een levens-echte nep-baby. Ze kan echte boertjes laten en als ze op haar speen sabbelt, beweegt haar gezichtje mee. Lieve tevreden geluidjes komen eruit en als ze tijdens het drinken heel voldaan haar oogjes sluit, ben ik verkocht.
Ik gil naar Henk dat hij moet komen kijken: "Kijk, zo eentje bedoelde ik nou! Lijkt het je niets?" En prompt begint het baby'tje in mijn armen te krijsen. Ik heb haar wakker gemaakt met mijn geschreeuw. Oh ja, zo ging dat...
Henk loopt hoofdschuddend terug naar zijn bureau. Ik sta nog wat sussende geluidjes te maken in de hoop de baby weer stil te krijgen.
Na een tijdje sta ik haar weer af aan de goedgeklede mevrouw die met Annabell langs de redactie-kantoren gaat. Ik neem afscheid van haar en ga weer aan het werk.
Die avond ruim ik de laatste baby-kleertjes bij elkaar, de kruiken, de lakentjes, de badhanddoek met het puntmutsje, het resterende baby-speelgoed, en doe alles in een grote doos. Ik weet iemand die daar een goede bestemming aan kan geven. Nu mag alles weg.
