22 november 2011 door Marie Louise Wibier
Marie Louise Wibier neemt ons mee in de wereld van de basisschool. Leerzaam voor beginners, herkenbaar voor gevorderden.
In deze aflevering: hoe de kerststukjes kerststruikjes werden. Dankzij de hulpmoeders.
Ik heb me opgegeven om te helpen bij het maken van kerststukjes in de klas van mijn zoon. Het is maar een halfuurtje en alle hulp is welkom. Leuk! Ik hou wel van kerst. De geur, de lichtjes, de versiering. Gezellig ook. Met een rol aluminiumfolie en vijf potjes uit de schuur ga ik op weg naar school.
Er zijn dozen vol decoratie, gedoneerd door een van de ouders. Het is zó veel... we moeten tempo maken om alle ballen, sterren en kerstmannen te verdelen. In de keuken snijdt een moeder oasis. Ze stopt het in de bakjes die de kinderen van thuis moesten meenemen.
De moeder die de oasis snijdt, begrijpt niet dat er kinderen zijn die geen bakje hebben meegekregen. "Dat die ouders dat niet regelen!" Lekkere kerstgedachte, denk ik. Dat doen ze niet expres. Ziekte thuis, huwelijkse spanningen, problemen op het werk, of gewoon vergeten; redenen genoeg lijkt me. Maar daarom zijn wij er, de hulpmoeders. Om alle kinderen mee te kunnen laten doen aan deze culturele activiteit. Cultuur neemt een belangrijke plek in, in de visie van de school. Ik sta er helemaal achter, met mijn vijf potjes.
Door de enorme hoeveelheid decoratie hebben we amper tijd om de dennentakken klein te knippen. We doen ons best, maar de kinderen zijn zo snel! De kerststukjes worden al halve vlaggenschepen. Het is niet bij te benen met kleinknippen. Voordeel is wel dat er nu lekker veel versiering in kan. De kinderen vinden het geweldig, zoveel zilver en glinsterende sterren.
Een paar ekstertjes hebben gouddraad ontdekt. Wat we helemaal niet hebben uitgedeeld. Ah, ik zie het al: ze hebben een doos voor de bovenbouw geconfisqueerd. "Dit is niet de bedoeling jongens! Die doos is voor de bovenbouw."
Maar dat gouddraad is 't helemaal. Met uiterste zorg wordt het in de kerststukjes gevlochten. Nu zijn ze pas echt veel waard. Echt goud!
Het halfuur zit erop en ik ben weer hulpmoeder af. Helemaal voldaan van de activiteit, de glitter en de glamour, brengen de kinderen hun kerststukjes naar de klas. Eh, kerststruikjes, zeg maar. Onze schuld, als hulpmoeders. Onderweg naar de klas vallen er nog wat ballen en sterren stuk. Maar dat geeft niet. Er is genoeg.
De stukjes mogen pas na het kerstdiner mee naar huis. Eerst moeten ze een plekje in de klas zien te krijgen. Ik zie de juf bedenkelijk kijken, maar sinds drie minuten is zij de nieuwe probleemeigenaar. Het klaslokaal is haar terrein. Ik ga naar huis, met mijn rol aluminiumfolie.
Zachtjes zing ik voor me uit:
"Oh dennenstruik, oh dennenstruik..."
