4 maart 2011 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: een ode aan Peter, die op woensdagmiddag het gezin ontlast.
Jules heeft een vriend, een geweldige vriend. De vriend heet Peter en is 22 jaar. Peter komt elke woensdag met Jules spelen. Dat zijn twee feesten in één: de hele middag vrij en je beste vriend op bezoek. Op Varken na natuurlijk.
Peter is er altijd op dezelfde tijd, heeft altijd een goed humeur en vindt alles leuk wat Jules leuk vindt. Bovendien begrijpt Peter Jules, en andersom ook. Zie maar eens zo'n vriend te vinden! Jules houdt zoveel van Peter, dat hij soms de pictogram van Peter pakt en er kusjes op gaat geven.
En omdat Jules zo van Peter houdt, houden wij allemaal van Peter. Ik verdenk de grote broers er soms van dat ze op woensdagmiddag niet met vriendjes afspreken, omdat het zo leuk toeven is bij Peter. Dan nemen ze de aanwezigheid van Jules op de koop toe. Ikzelf hou ook enorm van Peter. Omdat hij Jules leuk vindt, omdat Jules als Peter er is zelden (lang) boos is, en omdat Peter het niet erg vindt om van één tot vijf zand in en uit een emmer te scheppen.
Peter maakt het mogelijk dat Jules op woensdagmiddag lekker thuis is. De rest van de week is hij van half negen tot half vijf weg. (Helaas staat er geen gespecialiseerde cluster 3 school in deze wijk, dat zou de reistijd aanzienlijk verkorten.) Peter maakt het mogelijk dat ik op woensdag tijd aan mijn twee andere twee kinderen kan besteden. Gewoon een uur lang lekker ongestoord met Ilian en de Lego op zolder. Hij bouwt, ik zoek de stukjes. Balletje trappen met Chris, met de stilzwijgende afspraak dat hij wint. Naar de stad om rustig kleren met ze te kopen.
Voordat Peter kwam op woensdag, kookte ik altijd op woensdagochtend. 's Avonds warmden we dat op, want koken als Jules er is, gaat niet. Toen Peter er pas was, heeft het weken geduurd voordat ik dat onrustige gevoel kwijt was: het is al tien uur, ik moet gaan koken! Nee, hoeft niet, Peter komt vandaag. Gewoon een half uur voor het eten beginnen met koken en dan vervolgens vers eten op tafel zetten.
Peter vindt ook alles leuk. Jules wil met de tractor naar de grote speeltuin? Leuk, Jules, goed idee! En als Jules iets doet wat eigenlijk niet mag, zegt Peter gewoon: dat is grappig Jules! Peter laat zich naar mama sturen en vraagt: Mag Jules chips?
Het is heel gek om een begeleider in huis te hebben. Iemand die je niet kent, komt de hele middag bij je op bezoek. Hij zit op de grond en bouwt een kasteel van blokken met je jongste zoon. Hij is erbij als je met je gezin aan het eten bent, hij kwam laatst naar boven roepen toen ik onder de douche stond.
Soms doen we met alle kinderen samen verstoppertje. Hij ziet mij en mijn kinderen tijdens intieme momenten zoals maar een paar mensen mij kennen. Hij weet hoe Jules kan zijn, hoe zijn broers op hem reageren. Soms, als het niet goed gaat met Jules, luistert hij vol geduld en empathie, en alleen van die gedachte schieten de tranen me al in de ogen. Hij ziet de worsteling van ons gezin met de handicap van Jules en hij ziet de gouden speldenknopjes van geluk waar sommige dagen mee gevuld zijn. Wat dat betreft staat hij dichter bij ons dan wie dan ook.
Maar Peter is hulpverlener en wij zijn zijn werkgever. Dat is een zakelijke band. En wij zijn van Peter afhankelijk; ik zou me geen raad weten als hij ermee zou stoppen. En ik weet dat we moeten gaan kijken naar een extra begeleider, om onze afhankelijkheid van Peter te verminderen. Maar Peter staat zo na aan ons hart, het liefst zou ik hem in een doosje stoppen en dicht bij me houden.
