9 september 2011 door Marie Louise Wibier
Marie Louise Wibier neemt ons mee in de wereld van de basisschool. Leerzaam voor beginners, herkenbaar voor gevorderden.
In deze aflevering: de cruciale rol van koffie en limonade bij het kiezen van een school.
Onze zoon is bijna 4, dus op naar de basisschool. We kunnen kiezen uit drie scholen in de buurt.
Op de eerste school waar we gaan kennismaken, worden we hartelijk ontvangen door de directeur. Hij vraagt wat mijn zoon wil drinken en haalt hand in hand met hem een pakje appelsap uit de keuken. De directeur is enthousiast en legt alles uit. Mijn zoon zit lekker bij mijn man op schoot en hij geeft antwoord wanneer de directeur hem iets vraagt.
Daarna volgt een rondleiding door de school. We mogen alle klassen inlopen, dat is heel gebruikelijk. Niemand kijkt ervan op. De kinderen groeten de directeur bij naam en hij kent ze ook allemaal. In alle lokalen wordt druk gewerkt: door de kinderen, de juffen, de meesters, de remedial teacher en de logopediste. Het is een kleine school, er gaan bijna geen kinderen uit onze straat naartoe.
Dan volgt de tweede school. Hier worden we ontvangen door een medewerkster. Zij drinkt een grote mok koffie leeg tijdens het gesprek. Het komt geen moment in haar op om ons iets te drinken aan te bieden.
Ze wordt wel enthousiast als ze merkt dat ik zo'n heel vrijwillige moeder kan zijn, die veel voor de school kan betekenen. Tijdens de rondleiding is er veel geroezemoes in de kleurrijke gangen. We zien groepjes kinderen van diverse leeftijden overleggen in de aula. Mijn zoon loopt dicht tegen mij aan en kijkt bedrukt naar al die bedrijvigheid.
Elke vrijdagmiddag is er een viering, om de week af te sluiten. Is dat nou een goed of een slecht teken? denk ik. Die viering wordt met de hele school en het liefst met alle ouders erbij gevierd. Mijn man zegt: "Ik denk dat hij de komende 4 jaar liever vrij is op vrijdagmiddag dan dat hij op school moet zitten." Ikzelf blijf steken bij de koffie. Als ze al niet voor koffie kunnen zorgen, hoe kunnen ze dan voor mijn kind zorgen?
Bij de laatste school waar we op gesprek gaan, worden we ontvangen door de directeur. Als we zijn kamer binnengaan, zet een medewerkster net een kan koffie en een glas limonade op de tafel. Keurig geregeld. Alleen drink ik 's middags nooit koffie. Ik laat het maar zo, omdat ik niet moeilijk wil doen bij de eerste kennismaking.
Onze zoon wordt met limonade, potloden en een tekenblaadje de hoek in gedirigeerd. Tekenen is niet zijn ding. Het is een 3-jarig jongetje dat van bewegen en praten houdt. Beduusd blijft hij zitten en luistert naar de directeur. Net als mijn man en ik. Tijdens het gesprek mogen we namelijk geen vragen stellen.
De klassen mogen we niet in, dan verstoren we de lessen. We lopen door de stille gangen en proberen via de ramen nog een glimp op te vangen van wat er in de klassen gebeurt. Op deze school heerst orde. Je wordt er stil van.
We zijn eruit!
