17 december 2004 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben zwanger en ik ben 41 jaar. Ik kan het bijna niet geloven maar het is toch echt zo. De echo heeft het bewijs geleverd. Er groeit een heel klein wezentje in mij.
Mijn achterliggende verhaal is van het soort dat aan de café-tafel wordt verteld tegen de vriendin die zeker weet dat ze "nooit de ware liefde vindt en dat haar biologische klok echt steeds sneller tikt". Zo'n troostverhaal gaat meestal als volgt: een vriendin van een collega - leuk mens, niets mis mee, al jaren alleen en aan de verkeerde kant van de 30 - komt zomaar de liefde van haar leven tegen. Binnen een jaar zwanger en getrouwd. Dus: zie je nou wel, het kan echt, maak je geen zorgen!
Toen het mij gebeurde, was ik al 40. Ik had echt heel hard gezocht en van alles gevonden. Maar die ene man toch niet. Op een dag kwam ik onverwacht de liefde van mijn leven tegen (die ik overigens al jaren kende, maar dat is een ander verhaal). Twee dagen later woonden we samen en waren we ontzettend gelukkig. Tien maanden later besloten we dat het "nu of nooit" was en anderhalve maand later was ik zwanger.
Nu had ik al jaren geleden afscheid genomen van het idee ooit zwanger te worden. Voor mij was de voorwaarde voor een kindje: een goede relatie. Toen ik die op mijn 38ste nog niet had, schafte ik de kinderwens heel bewust af. Terwijl ik het perfecte ronde lijfje van mijn neefje bekeek, realiseerde ik mij dat ik nooit mijn eigen kindje zou verschonen. Dat deed bijna lichamelijk pijn, maar na verloop van tijd had ik er vrede mee. Dat na mijn 38ste mijn zwangerschapskansen eindigden, baseerde ik voornamelijk op de media (grote aandacht voor de spijtoptant-moeder), op wat ik zoal had gelezen (kansen op Down syndroom, afwijkingen en onvruchtbaarheid) en mijn eigen geheime opvatting (zo'n oude moeder kán gewoon niet).
Nadat mijn geliefde en ik het "nu of nooit"-besluit hadden genomen, gooide ik mij vol overgave op het forum van Ouders Online. Ik sloot mij aan bij een forum voor oudere vrouwen die moeder wilde worden. Ik schreef iedereen die het maar wilde horen dat ik écht geen spijtoptant was en over mijn angst dat ik voor de grootmoeder aangezien zou worden. Maar voordat ik al te veel kon zwelgen in mijn voorbereidende activiteiten, was ik al zwanger.
En wat blijkt? Ik voel hetzelfde overweldigende geluk, heb dezelfde angsten en kwalen als vrouwen die tien jaar jonger zijn. Zouden de vooroordelen dan echt alleen tussen mijn eigen oren zitten of zijn ze er echt? De komende tijd zal ik hierover berichten. Hoe is het om een oudere moeder te worden, doet leeftijd ertoe en wat zal er gaan veranderen?
