27 oktober 2013 door Marijke de Vries
Het boek 'Oei, er klopt iets niet...' is een soort 'Oei ik groei', maar dan voor ouders met een zorgenkind. Marijke de Vries is enthousiast.
Oei, er klopt iets niet...
door: Krista Okma
uitg.: Lannoo Campus, 2013
ISBN: 9789401414500
prijs: € 24,99
Online bestellen
De bestseller Oei, ik groei (inmiddels al 600.000 exemplaren verkocht) is voor veel jonge ouders een houvast waarin ze elk krampje, huiltje en groeisprongetje aangekondigd en uitgelegd krijgen. Maar dat gaat over 'gewone' kinderen. Bij zorgenkinderen ligt het allemaal een beetje anders.
Voor ouders met een zorgenkind is er nu Oei, er klopt iets niet. Niet dat je daarin kunt lezen hoe je kind zich zal ontwikkelen, want dat is voor een kind met een beperking moeilijk, zo niet onmogelijk te voorspellen. Maar wel vind je daarin antwoord op al die vragen waar je mee komt te zitten als blijkt dat 'er iets niet klopt'.
Krista Okma is ontwikkelingspsychologe (werkzaam bij het Nederlands Jeugdinstituut) en schreef eerder De opvoedachtbaan, met veel nuttige tips en positieve adviezen over opvoeden. Maar ingegeven door het feit dat haar dochter een handicap heeft (het zeldzame Pitt-Hopkins syndroom) schreef ze nu een praktisch boek voor ouders met een gehandicapt kind.
Het boek is prettig leesbaar en bevat veel (heel veel) citaten van ouders met een gehandicapt kind. Het biedt een houvast in de verwarrende en onbekende wereld waarin je terecht komt als je kind speciaal is. Soms is er al snel een diagnose, vaak duurt het langer, en van sommige kinderen is domweg niet meer te zeggen dan 'dat ze een beperking hebben'.
Voor ouders is het prettig als je weet wat je kind heeft, omdat dat houvast geeft. Wat rust kan geven bij het acceptatieproces. Okma waarschuwt echter ook dat een diagnose niet zaligmakend is, omdat je dan nog niet precies weet wat voor ontwikkelingsmogelijkheden je kind heeft. Bovendien blijft je kind nog steeds hetzelfde, wat voor labeltje je er ook aan hangt.
Okma citeert een anekdote van de ontwikkelingspsycholoog Vygotsky, waarin een moeder haar zoon aanmeldt voor onderzoek omdat hij druk en ongeconcentreerd is, en problemen heeft op school. De diagnose luidt 'ADHD'. Waarop de moeder zich afvraagt wat dat voor haar zoon betekent. "Dat hij druk en ongeconcentreerd is en problemen op school ondervindt," is het antwoord...
Een heel hoofdstuk is gewijd aan 'acceptatie', met de waarschuwing dat dat een leven lang kan duren. Immers, met elke nieuwe levensfase van je kind (naar school gaan, in de puberteit komen, volwassen worden) word je er weer opnieuw mee geconfronteerd dat jouw speciale kind niet meemaakt wat leeftijdsgenoten zonder beperking wél meemaken. Zoals een middelbare school kiezen, verliefd worden, of het huis uit gaan.
Praktische tips als "waarom-vragen helpen je niet verder" en "van vergelijken word je niet blij" helpen ouders bij deze levenslange opdracht.
Je kunt het zo gek niet bedenken of Okma heeft er een hoofdstuk aan gewijd:
En dat allemaal met veel praktische tips.
Okma schrijft vooral over jonge kinderen. De kinderen in het boek zijn - op één uitzondering na - niet ouder dan 5. Dat is wel begrijpelijk, omdat ze zich richt op ouders die net te horen hebben gekregen dat hun kind een beperking heeft. Maar kinderen worden ook ouder. En dat geeft weer nieuwe problemen.
Het is te hopen dat er ooit nog een vervolg op dit boek komt, omdat de dingen waar je met een ouder kind tegenaan loopt, weer anders zijn. Zoals:
Verder viel het me op dat 'naar school gaan' vrijwel nergens genoemd wordt als dagbesteding. Alle kinderen hebben recht op onderwijs, en het Nederlandse onderwijsstelsel voorziet (vooralsnog) in een passende plek voor elk kind.
Okma schreef een positief, opbeurend en praktisch boek. Het leven met een gehandicapt kind is soms zwaar, ingewikkeld en eenzaam, maar dit boek helpt daarbij.
