29 oktober 2021 door Vera Bijma
“Oeps!” Als ik onze slaapkamer binnenstap, struikel ik bijna over de speelgoedgarage van zoonlief. En wat zie ik daar nu? Zelfs de telescoop die hij vorig jaar zóóóó graag voor Sinterklaas wilde, staat ineens bij ons in de kamer.
Ik voel de bui al hangen. Vrij letterlijk zelfs: zoonlief heeft weer eens een opruimbui. Die buien zijn nogal plaatselijk. Ze beperken zich vrijwel altijd tot zijn eigen slaapkamer. Of het in de woonkamer net een zwijnenstal is, zal hem worst wezen. Als zijn eigen kamer maar netjes is. Even voor de duidelijkheid: op het zicht welteverstaan. Want achter gesloten kastdeuren is het een heel ander verhaal. Voordat je die opentrekt, kun je het beste een helm opzetten. Hij propt alles namelijk gewoon naar binnen. En doet dan snel de deur dicht. Dat idee.
Hij heeft dat trouwens niet van een vreemde, hoor. Als kind deed ik precies hetzelfde. Gewoon alles in mijn kast duwen. En dan wilde het weleens gebeuren dat er op een gegeven moment een vreemde geur uit die kast kwam. Bleek dat ik het verrassingstasje dat we na de kerstviering in de kerk hadden gekregen, met sinaasappel en al, in de kast had gestopt. Helemaal beschimmeld natuurlijk. Iets zegt me trouwens dat dit niet gebeurd was als ze er snoep in hadden gestoken in plaats van fruit. 😊
Op een dag kwam ik van school thuis en vond ik de volledige inhoud van mijn kast op de vloer. Met als stille hint een grote zwarte vuilniszak ernaast. Ik kan het me niet meer herinneren, maar ik vermoed dat dit niet lang na het sinaasappelincident is geweest. Alhoewel er geen groen compostzakje bij lag ;-) Maar die bestonden in mijn jeugd wellicht nog niet.
Of het nu aan deze radicale actie van mijn moeder lag of niet, ik hou nu helemaal niet meer van rommel. Er mogen best wat gezellige decoratieve snuisterijen in de kamers staan, maar in de kasten heb ik het graag geordend. Natuurlijk heb ik ook een rommellaadje (of twee), maar verder durf ik gerust zonder helm de kasten open te doen.
Maar goed, terug naar de opruimmethode van zoonlief. Ik heb besloten dat ik niet moeilijk ga doen. Niet te kritisch zijn, is in dit geval het beste wat je kunt doen. Want opruimen moet je aanmoedigen. Zeker in geval van mijn zoon. Die opruimbuien van hem zijn namelijk niet alleen plaatselijk, maar ook heel zeldzaam.
Dan ga ik nu even naar de winkel. Ik heb geen vuilniszakken meer in huis.
