25 juli 2021 door Vera Bijma
Geen boek. Geen tijdschrift. Nee, zelfs geen smartphone. Ik zit op een bankje in de speeltuin en kijk gewoon naar mijn kind. Alhoewel het woordje ‘gewoon’ hier misschien wat misplaatst is. Want hoe gewoon is het tegenwoordig nog om met niets anders bezig te zijn dan met naar je kind kijken?
Zodra de kids groot genoeg zijn om niet van het eerste het beste speeltoestel te vallen, ploft de mama of papa meestal zo snel mogelijk op een bankje neer om vervolgens uiterst geconcentreerd naar het schermpje van zijn of haar telefoon te staren. Want o wee, stel dat we iets missen.
Nu wil ik niet beweren dat ik dat nooit doe. Al pak ik er eerder een tijdschrift bij dan mijn telefoon. Dat is het grote voordeel van 3G-loos (of zitten we inmiddels al aan 4 of 5G?) door het leven gaan: geen internet buiten, dus geen verleiding om nog even mijn Insta of andere sociale media te checken. Oké, behalve als je kunt meesurfen op de verbinding van een nabijgelegen woning of etablissement natuurlijk. Dus ja, ook ik zit buiten weleens op mijn smartphone te koekeloeren.
Maar ditmaal laat ik mijn tas dicht. Ik zit en ik kijk. En zie hoe een jongetje mijn 8-jarige zoon aanspreekt en ze binnen no-time vriendjes worden. Het blijft toch iets wonderlijks vind ik, hoe gemakkelijk kinderen een tijdelijke, ongecompliceerde vriendschap sluiten. Ze zeggen simpelweg iets als “Wil je met me spelen?” en de zaak is beklonken. Geweldig, toch?
Nadat ze een paar keer van de glijbaan zijn geweest, besluiten ze samen het klimparcours af te leggen. En dan gebeurt het: ondanks het plezier dat de twee duidelijk hebben, zie ik hoe zoonlief ineens zijn hoofd omdraait en in mijn richting kijkt. Hij zoekt mijn blik. Mijn hart maakt een sprongetje. Zelfs in zijn spel met een nieuw kameraadje, wil hij in verbinding blijven met mij, zijn moeder. Hij wil dat ik hem zie. Het ontroert me. Wat ben ik blij dat ik op dat moment niet op mijn telefoon zat te scrollen of in een boek was verdiept. Dan had ik dit ‘gewoon’ gemist!
Als het jongetje even later naar huis gaat, speel ik zelf nog even mee met mijn zoon. Ik duw de ligschommel waarin hij heerlijk ligt te relaxen en ga op zijn aandringen zelf ook een keertje met de kabelbaan. We gillen en lachen en hebben samen de dikste lol. Moe maar voldaan fietsen we tenslotte naar huis.
Het voelde echt als een middag met een gouden randje. Ik kan het iedereen aanraden: doe eens smart zónder phone!
