“Na twee kinderen zullen we het toch allemaal wel weten?” Dat is hoe mijn man en ik erover dachten tijdens mijn laatste zwangerschap. De andere twee kinderen zijn zeven en negen jaar oud en daardoor zouden we alle tijd hebben voor deze baby. Als we onze jarenlange ervaring daarbij op zouden tellen, moest dit wel een leuke tijd worden.
Toen Linde net geboren was, bleek al snel dat haar huidhonger heel groot was. Dit betekende dat ze dag en nacht vastgehouden wilde worden, als we dit niet deden ging ze huilen. Daarnaast wilde ze heel vaak aan de borst, om dan maar een paar slokjes te drinken en vervolgens een half uur last te hebben van deze voeding.
Al in de kraamweek werd er verborgen reflux geconstateerd, wat betekent dat de baby voeding teruggeeft maar deze weer inslikt. Hierdoor komt er constant zuur in haar slokdarm en krijgt ze heel vaak de hik. Voor de baby niet fijn, maar voor mij ook niet.
Mijn baby dronk iedere twee uur, moest daarna een half uur overeind gehouden worden om de voeding te laten zakken, en wilde alleen slapen wanneer ze op mij lag. Overdag droeg ik haar veel in de draagdoek en ’s nachts probeerde ik zittend te slapen met de baby op mijn borst.
Iedereen vertelt je dat je moet slapen wanneer de baby slaapt, maar wat doe je dan als de baby bijna niet slaapt? Ik wist het niet.
Ik had al snel nergens meer energie of tijd voor, voelde mij enorm schuldig naar mijn andere kinderen toe. Ik was vaak aan het huilen van vermoeidheid en reageerde kortaf of boos wanneer ze mijn aandacht vroegen. Dit gaf mij het gevoel dat ik een slechte moeder was. Ook een slechte partner trouwens. De situatie had namelijk ook invloed op onze relatie.
Mijn man trok de baby en het huilen erg slecht en vertoonde vluchtgedrag. Hij stortte zich op allerlei projecten zodat hij maar niet thuis met de baby hoefde te zijn. Als hij er wel was, wilde hij van alles proberen om het op te lossen. Dit gaf me het gevoel dat ik het allemaal niet goed deed.
Toen ze wat ouder werd en de situatie nog steeds niet verbeterde, gaf hij aan dat hij de avondjes samen begon te missen. Hij klaagde over het feit dat ik geen tijd meer had voor hem. Ook het huishouden was een dingetje. Ik probeerde alles bij te houden maar dit mislukte compleet. Dit zorgde voor woordenwisselingen die soms hoog konden oplopen.
Na en tijdje komen mensen ook met goed bedoelde adviezen. “Misschien moet je haar laten huilen”, “probeer eens de voeding in te dikken”, “Kan je niet beter stoppen met borstvoeding?”, “Heb je inbakeren al geprobeerd?” en ga zo nog maar even door. Allemaal met de beste bedoelingen, maar hier heb je dus helemaal niets aan. De helft van de adviezen gaan in tegen je moedergevoel en de andere helft maakt je juist onzeker, omdat het bij jou niet werkt.
Het meest frustrerende van alles is nog wel dat je er alleen voor staat. Zo heb ik dat tenminste ervaren. Wat mij had geholpen was iemand die gewoon even naast mij stond, de baby overnam of een deel van mijn huishouden. Daar had ik meer aan gehad. Maar om hulp vragen vond ik erg lastig en voelde als falen.
Inmiddels is Linde bijna vier maanden oud, de nachten zijn nog steeds verschrikkelijk omdat ze elke twee uur wil drinken. Tussendoor gaat het slapen wel beter. Ze slaapt in haar eigen bedje, al is het vaak maar 45 minuten. De klachten van reflux zijn gelukkig enorm verbeterd na een aantal behandelingen bij de osteopaat. We zijn er nog niet maar het gaat steeds een beetje beter.
Wat mij op de been heeft gehouden deze vier maanden is het vinden van herkenning en steun via social media. Ik vond op Instagram een aantal accounts van vrouwen die heel bewust berichten delen over de donkere wolk in hun kraamtijd. Hierdoor voelde ik mij minder alleen en leek mijn baby ook een stuk minder ‘ongewoon’.
Als online business coach ben ik zelf ook actief op social media. Ik besloot om mijn verhaal ook te delen, door mijn dagen vast te leggen en te delen met mijn volgers. In het begin vond ik dit best spannend omdat mijn volgers gewend waren om businesstips van mij te krijgen. En nu zagen ze een huilende moeder die haar baby in de draagdoek stil probeert te krijgen.
Maar er werd goed op gereageerd! Mensen reageerden zo liefdevol, stuurden spraakberichten om mij een hart onder de riem te steken en spraken hun waardering uit over het feit dat ik dit zo open durfde te delen. Ik raakte in gesprek met andere moeders die soortgelijke ervaringen hebben en zich herkenden in mijn verhaal.
We zijn niet alleen en onze baby’s zijn niet abnormaal. Dit heeft mij zoveel gebracht. Daarom wil ik mijn verhaal ook hier delen. Het lijkt wel of er een taboe heerst op het ontbreken van de roze wolk. We praten er niet graag over.
Mijn advies zou zijn: deel en praat erover. Want als jij gaat praten, hoor je de verhalen van anderen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Dan zul jij je iets minder alleen voelen en minder twijfelen aan jezelf en aan je baby.
En het is lekker cliché maar wel waar, de tijd gaat hard! Voor je het weet is het weer voorbij. Probeer daaraan te denken wanneer je voor de zoveelste keer midden in de nacht met je baby in je armen zit. Probeer te genieten van het warme lijfje en die heerlijke babygeur. Zie het als een extra kroel momentje, als een extra moment om samen te werken aan hechting en een sterkere band. Dit maakt het zeker niet minder vermoeiend maar wel iets dragelijker.
En nog een belangrijke tip als afsluiter: probeer te vertrouwen op je moedergevoel, daar tegenin gaan werkt vaak averechts.
