17 september 2021 door Vera Bijma
“Mama, ik ga een café maken”, klinkt het ineens achter me in de tuin. Aha, zoonlief heeft weer eens een briljant idee, denk ik glimlachend.
Ik stop even met het ophangen van de was en kijk naar hem. Ik zie hoe hij enthousiast een paar balken achter het tuinhuis vandaan sleept. Veel zijn het er niet dus begint hij in het tuinhuis te zoeken. Bij elke lat en plank die hij vindt, hoor ik hem juichen. Al snel heeft hij een aardig voorraadje in de tuin verzameld. Maar hij beseft wel dat dit lang niet genoeg is om een café mee te bouwen.
“Ik zal met de kruiwagen door de wijk moeten gaan om nog meer planken te verzamelen,” deelt hij na even nadenken mee. “Kan ik gelijk nog sterkere spieren kweken”, lacht hij vervolgens terwijl hij me zijn spierballen toont. Haha, wat is het toch een heerlijk joch, besef ik nog maar eens. Je verveelt je nooit met hem.
Dan is het tijd voor de lunch. Terwijl hij van een boterham met hagelslag geniet, licht hij zijn plan verder toe: “We kopen flessen cola en bier en dan verkopen we die 1 euro duurder”, vertelt hij met glimmende oogjes. Volgens mij hoort hij de kassa al rinkelen. Dan gaat hij verder: “We zetten het café langs de zijkant van ons huis. Dan kunnen de klanten onze kippen zien.” Hij heeft er duidelijk goed over nagedacht.
“We noemen het De kippenbar”, besluit hij. “Met eitjes als specialiteit”.
Zodra papa klaar is met zijn werk, troont zoonlief hem mee naar de kelder. Op zoek naar nog meer planken. Hij moest even geduld hebben, want daar waag ik me echt niet. Iets met angst voor achtpotige beestjes. Brr. Dolblij komt hij even later naar boven. “We hebben nog planken in de kelder gevonden, mama!” Hup, op de houtstapel ermee.
Als hij vervolgens de achterbuurman in de tuin hoort, rent hij ernaartoe. “Buurman, we gaan een café openen!”, hoor ik hem enthousiast roepen. Zo, de eerste reclame is al gemaakt. Hij weet wel van aanpakken, hoor.
Het is inmiddels bijna avond, dus vertel ik hem dat hij in het weekend samen met papa het café dan maar in elkaar moet zetten.
Twee weken later. School is weer begonnen (hoera! ;-)) en ik geniet even van een kop thee in de tuin. Rechts van me scharrelen de kipjes vredig in het gras rond. Op zoek naar lekkere hapjes. Het maakt hun geen moer uit of die nu zes, acht of meer pootjes hebben – iets waar ik niet aan probeer te denken als ik hun eitjes eet.
Als ik naar links kijk, zie ik in de border een boel planken liggen. En balken. En latten. Oftewel: het café is – letterlijk en figuurlijk – nooit van de grond gekomen. Want dat is dan wel weer een beetje de specialiteit van onze zoon: grote plannen maken, maar die vervolgens weer vergeten. Omdat hij alweer een ander geweldig idee heeft. 😊
